حديث شريف:
1 - امام صادق‌عليه السلام فرمود:
"إذا افتتحت الصلاة فکبّر إن شئت واحدة، وإن شئت ثلاثاً، وإن شئت‌سبعاً، وکلّ ذلک مجزٍ عنک، غير أنّک إذا کنت إماماً لم تجهر إلّا بتکبيرة"(86).
"هنگامى که نماز را آغاز کردى تکبير بگو، اگر خواستى يک تکبير واگرخواستى سه ياهفت تکبير بگو. همه اينها کفايت مى‌کند ولى اگر امام جماعت‌بودى تنها يک تکبير را با صداى بلند بگو."
2 - زراره مى‌گويد:
رأيت أبا جعفر استفتح الصلاة بسبع تکبيرات ولاءً(87).
امام باقرعليه السلام را ديدم که نماز را با هفت تکبير پشت سرهم افتتاح نمود.
3 - مهران جمال مى‌گويد:
رأيت أبا عبداللَّه‌عليه السلام إذا کبّر في الصلاة يرفع يديه حتّى يکاد يبلغ اُذنيه(88).
امام صادق‌عليه السلام را ديدم وقتى که در نماز تکبير مى‌گفت، دستانش را بالا مى‌بردتانزديک به گوشهايش مى‌رسيد.
4 - امام رضاعليه السلام فرمود:
"إنّما ترفع اليدان بالتکبير، لأنّ رفع اليدين ضرب من الابتهال والتبتّل‌والتضرّع، فاحبّ اللَّه عزّ وجلّ أن يکون العبد في وقت ذکره له، متبتّلاًمتضرّعاً مبتهلاً، ولأنّ في رفع اليدين إحضار النيّة وإقبال القلب..."(89).
"اينکه در هنگام تکبير، دودست را بلند مى‌کنند، براى اين است که دستان‌رابلند کردن نوعى از تضرع، التماس وتوجه به خدا وبريدن از غير او است، پس‌خداى عز وجل دوست دارد که بنده در هنگام ياد او )نماز( درحالت تضرّع والتماس‌وابتهال باشد، وديگر اينکه بادست بلند کردن، نيت به وجود مى‌آيد، وقلب‌توجه واقبال پيدا مى‌کند."