تمام انبیای الهی با هدف اصلاح جامعه ی بشری مبعوث شده اند و مؤثرترین ابزار برای رسیدن به این هدف "امر به معروف و نهی از منکر" است. بنابراین پیشینه ی آن نه تنها به اسلام، بلکه فراتر از آن یعنی از زمان بعثت اولین سفیر الهی برمی گردد.
قرآن می فرماید: : «ما در میان هر امتی پیامبری مبعوث کردیم که مهمترین کار و وظیفه ی او دو چیز است: یکی امر به یکتاپرستی که از بزرگترین معروف هاست و دوم نهی از اطاعت طاغوت ها که بزرگترین منکرها می باشد» [1] ؛ امت من تا زمانی که امر به معروف و نهی از منکر نمایند و در کارهای خیر و نیک همکاری کنند، همواره در خیر و برکت می باشند، پس زمانی که امر به معروف و نهی از منکر نکردند و بر کار نیک همکاری ننمودند، برکات از آنها برداشته می شود، برخی از آنها بر بعض دیگر مسلّط می شوند، برای آنها در زمین و آسمان یار و یاوری نخواهد بود.
خداوند متعال در آیات 113 و 114 سوره ی آل عمران صالح بودن اهل کتاب را به صرف داشتن ایمان به خدا و روز قیامت ندانسته، بلکه یکی از ویژگی های صالحین را برای اهل کتاب در این آیه، امر به معروف و نهی از منکر می داند:
«لَيْسُوا سَوَاءً مِنْ أَهْلِ الْكِتَابِ أُمَّةٌ قَائِمَةٌ يَتْلُونَ آيَاتِ اللَّهِ آنَاءَ اللَّيْلِ وَهُمْ يَسْجُدُونَ * يُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ وَيَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَيَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْكَرِ وَيُسَارِعُونَ فِي الْخَيْرَاتِ وَأُولئکَ مِنَ الصَّالِحِينَ»؛ آنها همه یکسان نیستند، از اهل کتاب جمعیتی هستند که قیام (به حق و ایمان) می کنند و پیوسته در اوقات شب آیات خدا را می خوانند در حالی که سجده می کنند، به خدا و روز قیامت ایمان می آورند، امر به معروف و نهی از منکر می کنند و در انجام کارهای نیک بر یکدیگر سبقت می گیرند و آنها از صالحان هستند.
منابع:
- نحل، 36.