گفتار در عهد

گفتار در عهد

با نيت به تنهائى عهد منعقد نمى شود بلکه بنابراقوى محتاج به صيغه عقد است ، و صورت آن صيغه عبارت است از (عاهدت الله ) و يا (على عهدالله ) است و عهد مانند نذر هم به طور مطلق واقع مى شود و هم به طور مطلق واقع مى شود و هم به طور معلق بر شرط و ظاهرا در عهد مشروط همه احکامى که در نذر مشروط گذشت معتبر است ، و اما آن چه که در عهد ملتزم به آن مى شود نظير چيزى است که بر انجام يا ترکش سوگند ميخورد، تمام آن چه در سوگند معتبر بود در عهد نيز معتبر است ، در سوگند اين معنا معتبر بود که بايد آن عمل يا ترک مرجوح دينى يا دنيائى نباشد و گفتيم لازم نيست که علاوه بر مرجوح نبودن راجح هم باشد تا چه رسد باينکه طاعت خدا باشد در عهد نيزچنين است بخلاف نذر که گفتيم رجحان شرط است ، پس اگر بر عمل مباحى هم عهد ببندد وفاى به آن لازم است ، اما اگر عهد ببندد و عملى را انجام دهد که انجام ندادنش بهتر است يا عملى را ترک کند که رجحان در انجام آن است آن عهد منعقد نمى شود و اگر در هنگام عهد اينطور نبوده بعد از انعقاد عهد اين طورشده يعنى مورد عهد مرجوح شده آن عهد منحل مى شود.

مساءله م خالفت عهد بعد از آن که منعقد شد موجب کفاره است و اظهر آن است که کفارهآن کفاره کسى است که يکروز از ماه رمضان را عمدا افطار کرده باشد.