احکام وضو
مسأله 305 :
کسى که در کارهاى وضو و شرائط آن مثل پاک بودن آب و غصبى نبودن آن خيلى شک مىکند، چنانچه به حد وسوسه برسد، بايد بشک خود اعتنا نکند.
مسأله 306 :
اگر شک کند که وضوى او باطل شده يا نه، بنا مىگذارد که وضوى او باقى است، ولى اگر بعد از بول استبراء نکرده و وضو گرفته باشد و بعد از وضو رطوبتى از او بيرون آيد که نداند بول است يا چيز ديگر، وضوى او باطل است.
مسأله 307 :
کسى که شک دارد وضو گرفته يا نه بايد وضو بگيرد.
مسأله 308 :
کسى که مىداند وضو گرفته و حدثى هم از او سر زده، مثلا بول کرده، اگر نداند کدام جلوتر بوده، چنانچه پيش از نماز است بايد وضو بگيرد، و اگر در بين نماز است بايد نماز را بشکند ووضو بگيرد، و اگر بعد از نماز است، نمازى که خوانده صحيح است در صورتى که احتمال التفات در حال شروع به نماز را بدهد، و براى نمازهاى بعد بايد وضو بگيرد.
مسأله 309 :
اگر بعد از وضو يا در بين آن يقين کند که بعضى جاها را نشسته يا مسح نکرده است، چنانچه رطوبت جاهائى که پيش از آنست بجهت طول مدت خشک شده، بايد دوباره وضو بگيرد، و اگر خشک نشده يا بجهت گرمى هوا و مانند آن خشک شده، بايد جائى را که فراموش کرده و آنچه بعد از آنست بشويد يا مسح کند، واگر در بين وضو در شستن يا مسح کردن جائى شک کند بايد بهمين دستور عمل نمايد.
مسأله 310 :
اگر بعد از نماز شک کند که وضو گرفته يا نه در صورتى که احتمال بدهد که در حال شروع به نماز ملتفت حالش بوده است نمازش صحيح است، ولى بايد براى نمازهاى بعد وضو بگيرد.
مسأله 311 :
اگر در بين نماز شک کند که وضو گرفته يا نه، نماز او باطل است، و بايد وضو بگيرد و نماز را بخواند.
مسأله 312 :
اگر بعد از نماز بفهمد که وضوى او باطل شده ولى شک کند که قبل از نماز باطل شده يا بعد از نماز، نمازى که خوانده صحيح است.
مسأله 313 :
اگر انسان مرضى دارد که بول او قطره قطره مىريزد، يا نمىتواند از بيرون آمدن غائط خوددارى کند، چنانچه يقين دارد که از اول وقت نماز تا آخر آن بمقدار وضو گرفتن و نماز خواندن مهلت پيدا مىکند، بايد نماز را در وقتى که مهلت پيدا مىکند بخواند، و اگر مهلت او بمقدار کارهاى واجب نماز است، بايد در وقتى که مهلت دارد، فقط کارهاى واجب نماز را بجا آورد، و کارهاى مستحب مانند اذان و اقامه و قنوت را ترک نمايد.
مسأله 314 :
اگر بمقدار وضو و نماز مهلت پيدا نمىکند و در بين نماز چند دفعه بول يا غائط از او خارج مىشود، که اگر بخواهد بعد از هر دفعه وضو بگيرد سخت نيست، احتياط اين است که ظرف آبى پهلوى خود بگذارد وهر وقت بول يا غائط از او خارج شد، وضو بگيرد وبقيه نماز را بخواند، اگر چه اظهر آن است که اگر همان نماز را با يک وضو بخواند کفايت مىکند.
مسأله 315 :
کسى که بول يا غائط طورى پى در پى از او خارج مىشود که وضو گرفتن بعد از هر دفعه براى او سخت است، براى هر نمازش بدون اشکال يک وضو کفايت مىکند، بلکه اظهر اين است که يک وضو براى چندين نماز نيز کافى است، مگر اين که محدث بحدث ديگرى گردد، و بهتر آنست که براى هر نماز يک وضو بگيرد، ولى براى سجده و تشهد قضا شده و نماز احتياط وضوى ديگر لازم نيست.
مسأله 316 :
کسى که بول يا غائط پى در پى از او خارج مىشود، لازم نيست بعد از وضو فورا نماز بخواند، اگر چه بهتر اين است که بنماز مبادرت نمايد.
مسأله 317 :
کسى که بول يا غائط پى در پى از او خارج مىشود، بعد از وضو گرفتن جائز است که نوشته قرآن را مس نمايد، اگر چه در غير حال نماز باشد.
مسأله 318 :
کسى که بول او قطره قطره مىريزد بايد براى نماز به وسيله کيسه اى که در آن پنبه يا چيز ديگرى
است که از رسيدن بول به جاهاى ديگر جلوگيرى مىکند، خود را حفظ نمايد، واحتياط واجب آنست که پيش از هر نماز مخرج بول را که نجس شده آب بکشد، ونيز کسى که نمىتواند از بيرون آمدن غائط خوددارى کند، چنانچه ممکن باشد بايد به مقدار نماز از رسيدن غائط به جاهاى ديگر جلوگيرى نمايد. و احتياط واجب آنست که اگر مشقت ندارد، براى هر نماز مخرج غائط را آب بکشد.
مسأله 319 :
کسى که نمىتواند از بيرون آمدن بول و غائط خوددارى کند، در صورتى که ممکن باشد بمقدار نماز از خارج شدن بول و غائط جلوگيرى نمايد بهتر آنست که جلوگيرى نمايد، اگر چه خرج داشته باشد، بلکه اگر مرض او به آسانى معالجه شود، بهتر آنست که خود را معالجه نمايد.
مسأله 320 :
کسى که نمىتواند از بيرون آمدن بول و غائط خوددارى کند، بعد از آن که مرض او خوب شد، لازم نيست نمازهائى را که در وقت مرض مطابق وظيفه اش خوانده قضا نمايد. ولى اگر در بين وقت نماز مرض او خوب شود، بايد نمازى را که در آن وقت خوانده دوباره بخواند.
مسأله 321 :
اگر کسى مرضى دارد که نمىتواند از خارج شدن باد جلوگيرى کند، بايد بوظيفه کسانى که نمىتوانند از بيرون آمدن بول و غائط خوددارى کنند عمل نمايد.