احکام وضو (آیت الله سید محمد حسینی شاهرودی)

احکام وضــو

مسأله 305 :

کسى که در کارهاى وضو و شرائط آن مثل پاک بودن آب و غصبى نبودن آن خيلى شک مى کند، بايد به شک خود اعتنا نکند.

مسأله 306 :

اگر شک کند که وضوى او باطل شده يا نه بنا مى گذارد که وضوى او باقيست، ولى اگر بعد از بول استبراء نکرده و وضو گرفته باشد و بعد از وضو رطوبتى از او بيرون آيد که نداند بول است يا چيز ديگر وضوى او باطل است.

مسأله 307 :

کسى که شک دارد وضو گرفته يا نه بايد وضو بگيرد.

مسأله 308 :

کسى که مى داند وضو گرفته و حدثى هم از او سر زده، مثلاً بول کرده، اگر نداند کدام جلوتر بوده، چنانچه پيش از نماز است بايد وضو بگيرد، و اگر در بين نماز است بايد نماز را بشکند و وضو بگيرد، و اگر بعد از نماز است نمازى که خوانده صحيح است و براى نمازهاى بعد بايد وضو بگيرد.

مسأله 309 :

اگر بعد از وضو يا در بين آن يقين کند که بعضى جاها را نشسته يا مسح نکرده است، چنانچه رطوبت جاهائى که پيش از آن است خشک شده، بايد دوباره وضو بگيرد، و اگر خشک نشده بايد جائى را که فراموش کرده و آنچه بعد از آن است بشويد يا مسح کند، و اگر در بين وضو در شستن يا مسح کردن جائى شک کند بايد بهمين دستور عمل نمايد.

مسأله 310 :

اگر بعد از نماز شک کند که وضو گرفته يا نه نماز او صحيح است، ولى بايد براى نمازهاى بعد وضو بگيرد.

مسأله 311 :

اگر در بين نماز شک کند که وضو گرفته يا نه، نماز او باطل است و بايد وضو بگيرد و نماز را بخواند.

مسأله 312 :

اگر بعد از نماز شک کند، که قبل از نماز وضوى او باطل شده يا بعد از نماز، نمازى که خوانده صحيح است.

مسأله 313 :

اگر انسان مرضى دارد که بول او قطره قطره مى ريزد يا نمى تواند از بيرون آمدن غائط خوددارى کند، چنانچه يقين دارد که از اول وقت نماز تا آخر آن به مقدار وضو گرفتن و نماز خواندن مهلت پيدا مى کند، بايد نماز را در وقتى که مهلت پيدا مى کند بخواند. و اگر مهلت او به مقدار کارهاى واجب نماز است، بايد در وقتى که مهلت دارد، فقط کارهاى واجب نماز را به جا آورد، و کارهاى مستحب آن مانند اذان و اقامه و قنوت را ترک نمايد.

مسأله 314 :

اگر به مقدار وضو و نماز مهلت پيدا نمى کند و در بين نماز چند دفعه بول يا غائط از او خارج مى شود، که اگر بخواهد بعد از هر دفعه وضو بگيرد سخت نيست، بايد ظرف آبى پهلوى خود بگذارد و هر وقت بول يا غائط از او خارج شد، فوراً وضو بگيرد، و بقيه نماز را بخواند، و احتياط مستحب آن است که همان نماز را دوباره با يک وضو بخواند، و اگر در بين آن نماز وضوى او باطل شد اعتنا نکند.

مسأله 315 :

کسى که بول يا غائط طورى پى درپى از او خارج مى شود که وضو گرفتن بعد از هر دفعه براى او سخت است، اگر بتواند مقدارى از نماز را با وضو بخواند، بايد براى هر نماز يک وضو بگيرد.

مسأله 316 :

کسى که بول يا غائط پى درپى از او خارج مى شود اگر نتواند هيچ مقدار از نماز را با وضو بخواند، احتياط واجب آن است که براى هر نماز يک وضو بگيرد.

مسأله 317 :

اگر مرضى دارد که نمى تواند از خارج شدن باد جلوگيرى کند، بايد به وظيفه کسانى که نمى توانند از بيرون آمدن بول و غائط خوددارى کنند عمل نمايد.

مسأله 318 :

کسى که بول يا غائط پى درپى از او خارج مى شود، بايد براى هر نمازى وضو بگيرد و فوراً مشغول نماز شود، ولى براى آوردن سجده و تشهد فراموش شده و نماز احتياط که بايد بعد از نماز انجام داد، در صورتى که آنها را بعد از نماز فوراً بجا بياورد، وضو گرفتن لازم نيست، ولکن احتياط در خصوص نماز احتياطى ترک نشود.

مسأله 319 :

کسى که بول او قطره قطره مى ريزد بايد براى نماز به وسيله کيسه اى که در آن، پنبه يا چيز ديگرى است که از رسيدن بول به جاهاى ديگر جلوگيرى مى کند، خود را حفظ نمايد، و احتياط واجب آن است که پيش از هر نماز مخرج بول را که نجس شده آب بکشد، و نيز کسى که نمى تواند از بيرون آمدن غائط خوددارى کند، چنانچه ممکن باشد بايد به مقدار نماز از رسيدن غائط به جاهاى ديگر جلوگيرى نمايد، و احتياط واجب آن است که اگر مشقّت ندارد، براى هر نماز مخرج غائط را آب بکشد.

مسأله 320 :

کسى که نمى تواند از بيرون آمدن بول و غائط خوددارى کند در صورتى که ممکن باشد، بايد به مقدار نماز از خارج شدن بول و غائط جلوگيرى نمايد اگر چه خرج داشته باشد، بلکه اگر مرض او به آسانى معالجه شود احتياط واجب آن است که خود را معالجه نمايد.

مسأله 321 :

کسى که نمى تواند از بيرون آمدن بول و غائط خوددارى کند بعد از آنکه مرض او خوب شد، لازم نيست نمازهائى را که در وقت مرض مطابق وظيفه اش خوانده قضا نمايد، ولى اگر در بين وقت نماز مرض او خوب شود، بايد نمازى را که در آن وقت خوانده دوباره بخواند.