نماز قضا
مسأله 1193 :
هرکس نماز واجب را در وقت آن ترک کند بايد قضاى آن را به جا آورد، هر چند در تمام وقت نماز خواب بوده، يا به واسطه بيمارى، يا مستى، نماز را نخوانده باشد، امّا کسى که در تمام وقت بى هوش بوده، قضا بر او واجب نيست، همچنين کافرى که مسلمان شده و زنى که در حال حيض يا نفاس بوده.
مسأله 1194 :
هرگاه بعد از وقت نماز بفهمد نمازى را که خوانده باطل بوده بايد آن را قضا کند.
مسأله 1195 :
کسى که نماز قضا برعهده دارد بايد درخواندن آن کوتاهى نکند، ولى واجب نيست آن را فوراً به جا آورد، مگر آنکه يک يا دو نماز قبل از آن قضا شده باشد که احتياط واجب اين است که پيش از نماز همان روز آن را قضا کند.
مسأله 1196 :
کسى که نماز قضا بر ذمّه دارد مى تواند نماز مستحبّى بخواند و خواندن نماز قضا قبل از نماز يوميّه يا بعد از آن مانعى ندارد.
مسأله 1197 :
اگر کسى گمان دارد بعضى از نمازهاى گذشته او صحيح نبوده، يا
[226]
فراموش کرده است، احتياط مستحب آن است که قضاى آن را به جا آورد.
مسأله 1198 :
در نماز قضا ترتيب واجب نيست، جز در ميان قضاى ظهر و عصر و مغرب و عشاء از يک روز.
مسأله 1199 :
کسى که چند نماز از او قضا شده و شماره آنها را نمى داند، مثلاً نمى داند دو نماز بوده يا سه نماز، کافى است مقدار کمتر را بخواند، امّا اگر قبلاً شماره آنها را مى دانسته، ولى به واسطه سهل انگارى فراموش کرده، احتياط واجب آن است که مقدار بيشتر را بخواند.
مسأله 1200 :
کسى که نماز قضا از روزهاى پيش بر ذمّه دارد مى تواند قبل از خواندن نماز قضا به نمازاداى روزانه مشغول شود، مگر آنکه يک يا دو نماز قبل از آن باشد که بنابر احتياط واجب بايد قبلاً بجا آورد.
مسأله 1201 :
کسى که مى داند يک نماز چهار رکعتى بر ذمّه دارد، امّا نمى داند قضاى ظهر بوده يا عصر يا عشاء اگر يک نماز چهار رکعتى به نيّت ما فى الذّمّه يعنى قضايى که بر عهده اوست بخواند کافى است و در بلند خواندن و آهسته خواندن حمد و سوره مخيّر است.
مسأله 1202 :
هيچ کس نمى تواند نماز قضاى ديگرى را که در حال حيات استبه جا آورد، هر چند او از خواندن نماز قضا عاجز باشد، امّا بعد از مردنمانعى ندارد.
مسأله 1203 :
نماز قضا را مى توان با جماعت خواند، خواه نماز امام جماعت ادا باشد يا قضا، ولى احتياط اين است که هر دو يک نماز را بخوانند، مثلاً نماز قضاى ظهر را با نماز ظهر بخواند و نماز قضاى عصر را با نماز عصر.
مسأله 1204 :
مستحبّ است کودکى که خوب و بد را تميز مى دهد به نماز خواندن و ساير عبادتها عادت دهند، بلکه مستحبّ است او را به قضاى نماز تشويق کنند (البتّه نبايد اين کار به صورتى انجام گيرد که موجب ناراحتى و بيزارى او از نماز گردد).