احکام جنابت
مسأله 351 :
به دو چيز انسان جنب مي‌شود: اوّل‌ـ جماع، دوم‌ـ بيرون آمدن مني، چه در خواب باشد يا بيداري، کم باشد يا زياد، با شهوت باشد يا بي‌شهوت، با اختيار باشد يا بي اختيار.
مسأله 352 :
اگر رطوبتي از انسان خارج شود ونداند مني است يا بول يا غير اينها، چنانچه با شهوت وجستن بيرون آمده و از بيرون آمدن آن، بدن سست شده، آن رطوبت حکم مني دارد و اگر هيچ يک از اين سه نشانه يا بعضي از اينها را نداشته باشد، حکم مني ندارد ولي در مريض لازم نيست آن آب با جستن بيرون آمده باشد، بلکه اگر با شهوت بيرون آيد و در موقع بيرون آمدن بدن سست شود، در حکم مني است.
مسأله 353 :
اگر از مردي که مريض نيست آبي بيرون آيد که يکي از سه نشانه‌اي را که در مسأله پيش گفته شد داشته باشد ونداند نشانه‌هاي ديگر را داشته يا نه، چنانچه استبراء از بول نکرده باشد ووضو هم داشته اگر رطوبت خارج شود وضو لازم است و اگر وضو نداشته باز غسل لازم نيست و چنانچه استبراء از بول نموده باشد باداشتن وضو چيزي براي او لازم نيست و با نداشتن وضو تنها اکتفا بوضوء مي‌شود امّا اگر استبراء کرده و يقين دارد رطوبتي که از او خارج شده يا بول است يا مني بايد احتياط کند بجمع بين غسل ووضوء.
مسأله 354 :
مستحبّ است انسان بعد از بيرون آمدن مني بول کند، و اگر بول نکند و بعد از غسل رطوبتي از او بيرون آيد که نداند مني است يا رطوبت ديگر، حکم مني دارد.
مسأله 355 :
اگر انسان جماع کند و به اندازه ختنه‌گاه يا بيشتر داخل شود، در زن باشد يا در مرد، در قبل باشد يا در دبر، بالغ باشد يا نابالغ، اگرچه مني بيرون نيايد هردو جنب مي‌شوند.
مسأله 356 :
اگر شک کند که داخل شده يا نه غسل بر او واجب نيست.
مسأله 357 :
اگر نعوذ باللّه حيواني را وطي کند، يعني با او نزديکي نمايد ومني از او بيرون آيد غسل تنها کافي است، و اگر مني بيرون نيايد، چنانچه پيش از وطي وضو داشته باز هم غسل تنها کافي است، و اگر وضو نداشته احتياط واجب آن است که غسل کند، وضو هم بگيرد.
مسأله 358 :
اگر مني از جاي خود حرکت کند وبيرون نيايد، يا انسان شک کند که مني از او بيرون آمده يا نه، غسل بر او واجب نيست.
مسأله 359 :
کسي که نمي‌تواند غسل کند ولي تيمّم برايش ممکن است، بعد از داخل شدن وقت نماز هم مي‌تواند با عيال خود نزديکي کند.
مسأله 360 :
اگر در لباس خود مني ببيند وبداند که از خود اوست وبراي آن غسل نکرده، بايدغسل کند ونمازهايي را که يقين دارد، بعد از بيرون آمدن مني خوانده قضا کند، ولي نمازهايي که احتمال مي‌دهد، بعد از بيرون آمدن مني خوانده لازم نيست قضا نمايد.