مسائل مربوط به تشخيص و درمان
سوال 1386 :
اگر تشخيص بيمارى به درستى صورت گيرد ولى داروى مؤثّر در دسترس نباشد و يا بسيار گران باشد و بيمار قادر به تهيّه آن نباشد، آيا پزشک معالج ملزم به تهيّه آن دارو به هر طريق ممکن براى بيمار مى باشد؟
جواب :
اگر جان بيمار در خطر باشد و طبيب قدرت بر آنچه گفته شد داشته باشد، لازم است و هرگاه يکى از اين دو شرط حاصل نباشد واجب نيست.
سوال 1387 :
اگر پزشک به خاطر فراموشى انواع و علائم بيماريها ـ به خاطر گستردگى موضوع ـ بيمارى شخص را تشخيص ندهد و لذا نداند داروى مناسب چيست و در نتيجه اصلا دارويى تجويز نکند در صورتى که بيمارى تشديد و يا منجر به مرگ گردد، اين پزشک در چه حدّى مسؤول است؟ (در صورتى که امکان ارجاع به متخصص باشد).
جواب :
وظيفه اش آن است که دخالت نکند و او را به فرد آگاهترى هدايت نمايد.
سوال 1388 :
اگر فرصت و امکان آزمايش وجود داشته باشد امّا به دلايل ديگرى همانند: الف) عدم قدرت بيمار بر پرداخت هزينه اى که به او تحميل مى شود ب) نبودن امکانات مورد نياز ج) نداشتن وقت کافى از ناحيّه بيمار، آزمايشات لازم صورت نگيرد، در اين صورت وظيفه پزشک چيست؟
جواب :
اگر بدون آزمايش تشخيص بيمارى ممکن نيست بايد به سراغ آن برود (مگر اين که وقت کافى موجود نباشد) و اگر تشخيص بيمارى طبق موازين داده شده، و آزمايش براى اطمينان بيشتر است وجوبى ندارد.
جواب :
در فرض مسأله دليلى بر وجوب و جواز اين گونه درمانها نداريم ولى اگر بيمار خودش با علم به اين عوارض راضى بشود مانعى ندارد.
سوال 1390 :
در بعضى از بيماريها، مثل برخى عفونتهاى نه چندان مهم، پزشک جهت تسريع بهبودى بيمار، يا اطمينان از اين که داروى تجويزى وى بسيار قوى است و در مورد خيلى از عفونتها مى تواند مؤثّر باشد، و يا به خاطر اين که از هزينه درمان بيمار و مراجعات مکرّر وى بکاهد، اقدام به تجويز داروهايى مى کند که ضررهاى آنها کاملا شديد بوده و به اثبات رسيده است و اين در حالى است که شايد بتوان از طريق داروهاى ديگرى که ضرر بسيار کمترى دارند، ولى ممکن است با عدم اطمينان کامل و هزينه زيادتر همراه باشند بيمار را معالجه نمود. با چنين فرضى، بهترين کار چيست؟ انتخاب راه سريع و پرخطر يا راه کم خطر و احياناً دير تأثير.
جواب :
انتخاب راه دوّم لازم است.
سوال 1391 :
گاهى اوقات مطمئن هستيم که يک بيمارى، بيمار را به زودى خواهد کشت، از طرفى مى دانيم که با يک عمل درمانى مثل جرّاحى ممکن است يا بيمار بهبودى نسبى و احتمالى پيدا کند و يا حتّى زودتر از موعد از دنيا برود، وظيفه ما در چنين حالتى چيست؟ اگر با اين کار به تسريع مرگ بيمار کمک کنيم، آيا مديون نيستيم؟ همچنين اگر اقدام به درمان نکنيم، آيا مسؤول نيستيم؟ با توجّه به اين که گاهى نتيجه کار کاملا نامشخص است.
جواب :
اگر احتمال بهبودى، احتمال قابل توجّهى است بايد اقدام کرد (با جلب رضايت بيمار) و اگر احتمال ضعيف است و احتمال خطر نيز وجود دارد اقدام نکنيد.