وقوف به عرفات
«956» م - واجب است وقوف به عرفات- که محلى است معروف و محدود است بحدود معروفه - بقصد قربت و خالص مثل ساير عبادات.
«957» م - مراد از وقوف، بودن در آن مکان است چه سواره و چه پياده يا نشسته يا خوابيده يا در حال راه رفتن، به هر حال که باشد کافى است.
«958» م - اگر در تمام وقت بيهوش باشد يا خواب، وقوف او باطل است.
«959» م - أظهر آن است که از بعد از زوال روز نهم تا غروب شرعى که وقت مغرب است در عرفات وقوف کند و مى‌تواند تا يک ساعت بعد از ظهر وقوف را تأخير بياندازد.
«960» م - تأخير انداختن از اول ظهر اگر کم باشد مثلا به مقدار نماز ظهر و عصر که جمع بين آنهاکند، معلوم نيست حرام باشد، ولى احتياط آن است که تأخير نيندازد.
«961» م - بودن در مجموع بعد از ظهر تا مغرب گر چه واجب است چنانچه گذشت لکن تمام آن رکن نيست که حج به ترک آن باطل شود، پس اگر مقدار کمى توقف کند و برود يا طرف عصر بيايد و توقف کند حج او صحيح است اگر چه توقف نکردن از روى عمد و علم باشد.
«962» م - آنچه در وقوف رکن است مسماى وقوف است به اين معنى که گفته شود قدرى در عرفات بوده، هر چند خيلى کم باشد مثل يک دقيقه يا دو دقيقه پس اگر هيچ به عرفات نرود رکن را ترک کرده.
«963» م - اگر از روى عمد و علم، وقوف رکنى را ترک کند يعنى در هيچ جزء از بعد از ظهر تا مغرب در عرفات نباشد حجش باطل است، و کفايت نمى‌کند براى او وقوف در شب عيد که وقوف اضطرارى است.
«964» م - اگر کسى عمدا پيش از غروب شرعى از عرفات کوچ کند و از حدود عرفات بيرون رود و پس از آن نادم شود و برگردد و تا غروب توقف کند چيزى بر او نيست بنابر اقوى، لکن احتياط در کفاره است به يک شتر، همچنين اگر بدون آنکه پشيمان شود از کار خود، براى حاجتى برگردد لکن بعد از رسيدن با قصد قربت توقف کند چيزى بر او نيست.
«965» م - اگر در فرض سابق مراجعت نکرد کفاره آن يک شتر است که بايد در راه خدا قربانى کند و بايد قربانى را در منى نحر نمايد نه در مکه و اگر نتوانست قربانى کند يعنى تمکن نداشت بايد هيجده روز روزه بگيرد و بنابر احتياط واجب بايد پى در پى باشد.
«966» م - اگر سهوا کوچ کرد و بيرون رفت پس اگر يادش آمد بايد مراجعت کند، و اگر مراجعت نکرد گناهکار است، وحکم مسئله جاهل هم مثل ساهى است، و احوط وجوبى آن است که کفاره هم بدهد.
«967» م - اگر کسى از روى ندانستن مسأله، آنچه ذکر شد بکند حکم کسى است که سهوا کرده است.
«968» م - اگر کسى بواسطه عذرى مثل فراموشى و تنگى وقت و مثل آن، از ظهر نهم تا غروب شرعى در عرفات نباشد و هيچ جزيى از زمان را درک نکند کافى است که مقدارى از شب عيد را هر چند اندک باشد در عرفات باشد، و اين زمان را وقت اضطرارى عرفه مى‌گويند.
«969» م - اگر کسى که بواسطه عذر، روز نهم را وقوف نکرده و شب دهم را عمدا و بى عذر در عرفات وقوف نکند ظاهرا حج او باطل مى‌شود اگر چه درک کند وقوف به مشعر را.
«970» م - اگر کسى بواسطه فراموشى يا غفلت يا عذر ديگر ترک کند وقوف به عرفات را در روز نهم که وقت اختيارى است و در شب دهم که وقت اضطرارى است کفايت مى‌کند در صحيح بودن حج او که وقوف اختيارى مشعر را درک کند چنانچه خواهد آمد.