وقوف به عرفات

وقوف به عرفات

(مسأله 145) واجب است بر کسى که حج بجا مى آورد ماندن در عرفات، و بنابر احتياط واجب وقت آن از ظهر روز عرفه (نهم ذيحجه) است تا مغرب، پس بايد در تمام وقت در آنجا بماند، و از حدود عرفات از ظهر تا مغرب خارج نشود، و اين وقت، وقت اختيارى عرفه است، و در ماندن در عرفات فرق نمى کند که پياده باشد يا سواره، راه برود يا نشسته و يا خوابيده باشد.

(مسأله 146) اگر کسى از ظهر تا مغرب روز عرفه در عرفات خواب يا بيهوش باشد، وقوف او باطل است. و اگر بعد از قصد وقوف و دخول وقت بخوابد ضرر ندارد، وقوف او صحيح است.

(مسأله 147) بودن در عرفات از ظهر تا مغرب اگر چه بنابر احتياط واجب است، ولى آن مقدارى که رکن است اين است که بين ظهر تا مغرب به قدرى در عرفات بماند که عرفا بگويند در آنجا توقف کرده است، و کسى که عمداً اين مقدار را ترک کند حجش باطل مى شود، اگر چه بوقوف اضطرارى عرفات برسد، يعنى شب دهم را در عرفات بماند و وقوف مشعر را هم درک کند، و چنانچه سهواً ترک کرد حج او باطل نيست، مگر آن که وقوف به مشعر را هم عمداً يا سهواً ترک کند، که در اين صورت حجش باطل است، و تفصيل آن ذکر مى شود انشاء الله.

(مسأله 148) در وقوف به عرفات نيت واجب است، به اين نحو که نيت کند از ظهر امروز تا مغرب براى حج تمتع حجة الاسلام براى اطاعت فرمان خداوند عالم در عرفات مى مانم.

(مسأله 149) اگر کسى عمداً بعد از گذشتن مقدارى از ظهر در عرفات حاضر شود، وقوفش صحيح است و کفاره ندارد، ولى خلاف احتياط نموده، و بنابر آن که وقوف از اول ظهر تا مغرب واجب باشد گناه کرده است.

(مسأله 150) جايز نيست پيش از مغرب از عرفات خارج شود، و اگر کسى عمداً پيش از مغرب از عرفات بيرون برود و در همان روز برنگردد، بر او واجب است قربانى کردن يک شتر، که در راه خدا در روز عيد در منى نحر کند، و اگر نتواند، هيجده روز پى درپى روزه بگيرد، و بر او واجب است در صورت توانائى، برگشتن به عرفات و ماندن در

آنجا تا غروب، و اگر پشيمان شد و در همان روز به عرفات برگشت نيز بنابر احتياط مستحبّ کفاره از او ساقط نمى شود.

(مسأله 151) اگر کسى از روى فراموشى يا ندانستن مسأله پيش از مغرب از عرفات بيرون رفت، پس اگر در همان روز ملتفت شد، بايد برگردد و اگر برنگردد معصيت کرده است، و بنابر احتياط، کفاره بدهد و اگر بعد از مغرب ملتفت شد چيزى بر او نيست.

(مسأله 152) اگر بواسطه فراموشى يا تنگى وقت، يا عذر ديگر، نتواند هيچ مقدارى از ظهر تا مغرب روز عرفه را در عرفات بماند ـ بايد مقدارى از شب عيد را تا فجر طالع نشده هر چند کم باشد در عرفات بماند و اين زمان را وقت اضطرارى عرفه مى گويند ـ و اگر عمداً هيچ مقدارى از شب عيد را هم در آنجا نماند حج او باطل مى شود اگر چه وقوف به مشعر را درک نمايد.

(مسأله 153) اگر کسى وقوف به عرفات را به عذرى مثل فراموشى يا ندانستن مسأله در وقت اختيارى و اضطرارى ترک نمود، ولى وقوف در مشعر الحرام را شب عيد يا بين الطلوعين چنانچه خواهد آمد درک کند حجش صحيح است.

(مسأله 154) هر گاه در پيش قاضى عامه، اول ماه ذى حجه ثابت شود و براى شيعه شرعاً ثابت نشده باشد، و به اين جهت روز نهم ذى حجه در نزد آن ها روز هشتم در پيش شيعه باشد، احتياط واجب آن است که اگر ممکن است وقوف اختيارى عرفات را در روزى که پيش شيعه نهم است انجام دهد و اگر ممکن نشد اضطرارى آن را درک کند، و به مشعز رفته و وقوف در آن جا را نيز درک کند، و اعمال روز عيد را در منى بجا آورد، و اگر درک اضطرارى عرفات هم ممکن نشد درک اختيارى مشعر کافى است، و حجش صحيح است و درک اضطرارى عرفه و اضطرارى مشعر نيز چنانچه گفته خواهد شد بنابر اقوى کفايت مى کند، و اگر درک هيچ يک از اين مواقف ميسر نشود حکم آن، در مسأله بعد ذکر خواهد شد.

(مسأله 155) هر گاه هلال، نزد قاضى عامه ثابت شود و نزد شيعه ثابت نشده باشد، ليکن از جهت تقيه ناچار به متابعت باشند و از عمل به وظيفه خود خائف باشند، اقوى صحت و کفايت همين حج است از حجة الاسلام، هر چند عالم به خلاف باشند و اگر بدون خوف متمکن از عمل به وظيفه باشند احوط آن است که با آنها رجاءاً متابعت کنند، و بعد واجب است عمل به وظيفه خود نمايند، حتى با عدم علم به خلاف.