واجبات منى
اول - رمى جمره عقبه
يعنى ريگ انداختن به جمره که نام محلى است در منى.
«996» م - شرط است در سنگى که مى‌خواهد بيندازد به آن )حصى( يعنى ريگ گفته شود، پس اگر آنقدر ريز باشد که ريگ به آن گفته نشود مثل شن( کافى نيست، واگر خيلى بزرگ باشدنيز کافى نيست، چنانچه بغير ريگ مثل کلوخ و خزف و اما اقسام جواهرات نيز جايز نيست، و اما اقسام سنگها حتى سنگ مرمر مانع ندارد.
«997» م - شرط است که سنگها از حرم باشد، و سنگ خارج حرم کافى نيست، و در حرم از هر موضعى که مباح باشد مى‌تواند بردارد مگر مسجد الحرام و مسجد خيف بلکه ساير مساجد بنابر احوط و مستحب است از مشعر بردارد.
«998» م - شرط است که سنگها بکر باشند، يعنى آنها را خودش يا کس ديگرى قبلاً در رمى استعمال نکرده باشد.
«999» م - شرط است که مباح باشد پس با سنگ غصبى يا آنچه که ديگرى براى خودش حيازت کرده کافى نيست.
«1000» م - وقت انداختن سنگ از طلوع آفتاب روز عيد است تا غروب آن و اگر فراموش کرد تا روز سيزدهم مى‌تواند بجا آورد، و اگر تا آن وقت متذکر نشد احتياطاً در سال ديگر خودش يا نايبش بيندازد.
«1001» م - واجب است در انداختن سنگها چند امر:
اول - نيت، با قصد خالص بدون رياء و نمايش دادن عمل بغير که موجب بطلان مى‌شود.
دوم - آنکه آنها را بيندازد، پس اگر سنگ را انداخت و سنگ ديگران به آن خورد و بواسطه آن يا کمک آن به جمره رسيد کافى نيست. و همچنين اگر سنگ بجايى بخورد و کمانه کند و به جمره برسد کفايت نمى‌کند.
چهارم - عدد سنگ ريزه‌ها بايد هفت باشد.
پنجم - بايد بتدريج يکى يکى عقب هم بيندازد و در اين صورت اگر با هم به جمره بخورد مانع ندارد ولى اگر همه را يا چند عدد را با هم بيندازد کافى نيست اگرچه با هم به جمره نرسد و دنبال هم برسد.
«1002» م - اگر شک کند که سنگ را ديگرى استعمال کرده يا نه جايز است به آن بيندازد.
«1003» م - اگر سنگى را که در حرم است احتمال بدهد از خارج آورده‌اند اعتناء نکند.
«1004» م - اگر شک کند به سنگى که مى‌خواهد بيندازد )حصى( يعنى ريگ گفته مى‌شود بايد به آن اکتفا نکند.
«1005» م - اگر شک کند در عدد انداختن در وقتى که مشغول عمل است بايد چندان بيندازد تا علم بعدد پيدا کند و همچنين اگر شک کند که سنگى که انداخت خورد به جمره يا نه بايد بيندازد تا علم برسيدن پيدا کند.
«1006» م - اگر سنگى را که انداخت به جمره نرسيد بايد دو مرتبه بيندازد اگرچه در وقت رمى گمانش آن رود که رسيده است، پس اگر پهلوى جمره چيزهاى ديگرى نصب شده و اشتباهاً به آنها رمى کرده کافى نيست، و بايد اعاده کند اگرچه در سال ديگر بوسيله نايبش.
«1007» م - اگر چند سنگ را با هم بيندازد مانع ندارد لکن يکى حساب مى‌شود، چه يکى از آنها به محل بخورد يا همه.
«1008» م - جايز است سواره و پياده سنگ بيندازد.
«1009» م - بايد سنگ را با دست بيندازد، اگر با پا يا دهان بيندازد کافى نيست و فلاخن کفايتش خالى از اشکال نيست.
«1010» م - اگر بعد از آنکه سنگ را انداخت و از محل منصرف شد شک کند در عدد سنگها، اگر شک در نقيصه کند احتياط آن است که برگردد و نقيصه را تمام کند و در شک در زياده اعتنا نکند.
«1011» م - اگر بعد از ذبح يا سرتراشيدن و يا پس از فرارسيدن شب شک کند در انداختن سنگ يا در عدد آن اعتناء نکند.
«1012» م - اگر بعد از فارغ شدن شک کند در اينکه درست انداخته يا نه، بنابر صحّت بگذارد، بلى اگر در رسيدن سنگ آخرى به محل شک کند بايد اعاده کند، ولى اگر رسيدن را دانست و احتمال داد که با پا انداخته باشد يا سنگ متسعمل انداخته باشد اعتناء نکند.
«1013» م - ظن به رسيدن سنگ وعدد آن اعتبار ندارد.
«1014» م - در انداختن سنگها شرط نيست طهارت از حدث يا خبث و در خود سنگها نيز طهارت شرط نيست.
«1015» م - از بچه‌ها و مريضها و بيمارى که اميد ندارد تا مغرب بهبودى حاصل کند و کسانى که نمى‌توانند بواسطه عذرى -مثل اغماء خودشان رمى کنند، کسى ديگر نيابت کند.
«1016» م - مستحب است بلکه موافق احتياط است که اگر بشود مريض را حمل کنند و ببرند نزد جمره و در حضور او سنگ بيندازند.
«1017» م - اگر مريض خوب شد و بيهوش بهوش آمد بعد از آنکه نايب سنگها را انداخت بنابر احتياط لازم است خودش اعاده‌کند واگر در بين سنگ انداختن خوب شد يا بهوش آمد بايد خودش از سر، سنگ بيندازد و کفايت کردن به مقدارى که نايب عمل کرده مشکل است.
«1018» م - کسانى که عذر دارند از اينکه روز رمى کنند مى‌توانند شب عمل کنند، هر وقت شب که باشد