رمى جمرات سه گانه
«1253» م - شبهايى که واجب است در منى بيتوته کند بايد در روز آنها رمى جمرات سه گانه کند، يعنى سنگريزه بزند به سه محل که يکى را جمره اولى و يکى را جمره وسطى و يکى را جمره عقبه گويند، ولى اگر عمداً همه آن را ترک کند به حج او ضرر نمى‌رساند و بنابر احتياط واجب در سال بعد قضاى آنرا شخصاً يا به نايب گرفتن انجام دهد گر چه در صورت عمد معصيت کار است.
«1254» م - اشخاصى که بايد شب سيزدهم را در منى بمانند واجب است روز سيزدهم رمى جمرات کنند.
«1255» م - عدد سنگريزه که بايد به جمره بزند براى هر يک در هر روزى بايد هفت عدد باشد و کيفيت انداختن و شرايط و واجبات آن به همان نحو است که سابقاً در جمره عقبه گفته شد..
«1256» م - وقت انداختن سنگ از اول طلوع آفتاب تا غروب آفتاب روزى است که شب آنروز را بيتوته کرده است، و در شب جايز نيست بجا آورد.
«1257» م - اگر کسى عذرى داشته باشد از اينکه روز بجا آورد مثل شبان و مريض و عليل و کسى که ترس داشته باشد از جيزى مثل تزاحم جمعيت، جايز است شب آن روز يا شب بعد اگر شب آن روز نتوانست بجا آورد، انجام دهد.
«1258» م - واجب است ترتيب در سنگ انداختن به اينکه اول به جمره أولى و بعد از آن به جمره وسطى و بعد از آن به جمره عقبه سنگ بيندازد.
«1259» م - اگر بترتيبى که گفته شد بجا نياورد بايد دوباره آنچه که برخلاف ترتيب کرده بجا آورد بطوريکه ترتيب حاصل شود، مثلاً اگر اول به جمره وسطى انداخت و بعد به جمره اولى کفايت مى‌کند که جمره وسطى را دوباره بجا آورد و بعد جمره عقبه را و اعاده جمره اولى لازم نيست.
«1260» م - در حکمى که در مسأله قبل ذکر شد فرق نيست ميان آنکه از روى علم و عمد خلاف ترتيب کند يا از روى سهو و نسيان يا از روى ندانستن مسأله، در هر صورت بايد اعاده کند.
«1261» م - اگر کسى از روى سهو چهار سنگ به جمره أولى بيندازد و آن را رها کند و مشغول جمره بعدى بشود کافى است و لازم نيست تمام هفت سنگ مقدم باشد پس مى‌تواند چهار سنگ به جمره أولى بزند و بعد چهار سنگ به جمره وسطى و بعد مشغول جمره عقبه شود و به هر ترتيب مى‌خواهد هفت سنگ جمره عقبه و سه سنگ آن دو تاى ديگرى را بيندازد، لکن احتياط واجب از براى کسى که از روى علم و عمد يا از روى جهل به مسأله اينکار را کرده اعاده است.
«1262» م - اگر کسى فراموش کند در يکى از روزها رمى کند واجب است روز بعد آن را قضا کند، واگر دو روز را فراموش کرد بايددر روز بعد هر دو را قضا کند، و همچنين است اگر از روى عمد ترک کرده باشد.
«1263» م - واجب است قضا را مقدم بدارد بر اداء پس در روز يازدهم اگر بخواهد قضاى روز عيد را بجا بياورد اول قضاى عيدرا بجا آورد و بعد رمى روز يازدهم را که ادا است، و همچنين بايد قضاى روز جلو را مقدم بدارد بر قضاى روز بعد، پس اگر در روز سيزدهم مثلاً بخواهد قضاى روز عيد روز يازدهم و دوازدهم را بجا آورد بايد بترتيب از قضاى روز عيد شروع و به روز سيزدهم ختم کند که ادا است و احتياط اين است که بين اداى همان روز و قضاى روز قبل فاصله گذاشته شود و قضاى روز قبل را پيش از اداى همان روز بجا آورد و قضاى روز قبل طرف صبح و اداى همان روز هنگام زوال باشد.
«1264» م - چنانچه قضاء رمى جمرات سه گانه واجب است قضاء رمى بعض از آنها هم اگر ترک شده باشد واجب است، پس اگر در روز يازدهم جمره اولى را رمى کرد و دو تاى ديگر را نکرد روز بعد بايد آن را که نکرده اتيان کند و تکليف اين روز را با فاصله قضا انجام دهد.
«1265» م - اگر در روز بعد فهميد که جمرات روز قبل را بخلاف ترتيب انداخته بايد قضا کند بطورى که ترتيب حاصل شود و بعد وظيفه اين روز را بجا آورد.
«1266» م - اگر به هر يک از جمرات يا بعض آنها چهار سنگ انداخته باشد و در روز بعد يادش بيايد احتياط واجب آن است که بقيه روز قبل را قضا کند و بعد وظيفه روز را بجا آورد.
«1267» م - اگر کسى فراموش کند رمى جمرات سه گانه را و خارج شود از منى و به مکه بيايد پس اگر در ايام تشريق يادش آمد يا بعد از آن بايد برگردد و بجا آورد و اگر نتوانست نايب بگيرد واحتياط واجب آن است که بين وظيفه هر روز و روز ديگر يکساعت فاصله بيندازد و چنانچه بعد از خروج از مکه يادش آمد که رمى نکرده واجب نيست به منى برگردد بلکه در سال بعد خود يا نايبش رمى فراموش شده را قضا کند.
«1268» م - اگر کسى فراموش کرد رمى جمرات را و يادش نيامد مگر بعد از خروج از مکه احتياط واجب آن است که در سال ديگر قضا کند آن را خودش يا نايبش.
«1269» م - کسى که بعض از جمرات را فراموش کند حکمش همان است که در دو مسأله قبل ذکر شد، بلکه کسى که کمتر از هفت سنگ در تمام جمرات يا بعض آن انداخت همين حکم را دارد بنابر احتياط واجب.
«1270» م - کسى که عذرى داشته باشد از انداختن سنگ مثل آنکه مريض باشد يا طفل باشدکه نتواند رمى کند يا عليل باشد مثل آنکه دست يا پايش شکسته باشد يا از شدّت بيحالى نتواند يا بيهوش باشد بايد نايبش بجا آورد، واگر از نايب گرفتن هم عاجز باشد مثل بيهوش و طفل کوچک، ولىّ او يا شخص ديگرى با اجازه از ولى از طرف او بجا آورد، واحتياط واجب آن است که تا مأيوس نشده از اينکه خودش عمل کند نايب عمل نکند و بهتر آن است که اگر مى‌شود شخص معذور را ببرند و در حضور او رمى کنند و اگر مى‌شود سنگ را در دست او بگذارند و بيندازند.
«1271» م - اگر بعد از آنکه نايب عمل را بجا آورد عذر برطرف شد آوردن خودش احوط وجوبى است.
«1272» م - اگر شخص مريض مأيوس باشد از خوب شدن يا شخص معذور مأيوس باشد رفع عذر، واجب است که نايب بگيرد، واگر مأيوس نيست مى‌تواند نايب بگيرد، لکن اگر عذر رفع شد احتياط واجب آن است که خودش عمل کند.
«1273» م - اگر ديگران مأيوس باشند از رفع عذر معذور احوط وجوبى آن است که از او اذن بگيرند و اگر نتواند اذن بدهد احتياط آن است که اگر ولى دارد از او اذن بگيرد.
«1274» م - اگر بعد از گذشت روزى که واجب بوده در آن رمى کند شک کند که بجا آورده يا نه اعتنا نکند.
«1275» م - اگر بعد از انداختن شک کند که کيفيت آن صحيح بوده يا نه اعتناءنکند.
«1276» م - اگر در وقتى که مشغول رمى جمره عقبه است شک کند که اولى را يا دومى را يا هر دو را رمى کرده يا صحيح انجام داده يا نه اعتنا نکند.
«1277» م - اگر در عدد شک کند که آيا هفت بوده يا کمتر قبل از آنکه داخل شود در رمى جمره بعدى بايد آنچه محتمل است که کسر شده بياورد تا يقين کند هفت عدد شده هرچند منصرف از عمل شده باشد و مشغول کارهاى ديگر بنابر احتياط واجب.
«1278» م - اگر بعد از گذشتن روزى که بايد رمى کند يقين پيدا کند که يکى از سه جمره را رمى نکرده ظاهراً جايز است اکتفاء به قضاء رمى جمره عقبه کند و احتياط واجب آن است که هر سه را قضا کند.
«1279» م - اگر بعداز آنکه داخل در جمره بعدى شد شک کند در عدد قبلى پس اگر بداند چهار سنگ از قبلى را انداخته و شک کند که بقيه را يا بعض از آنها را انداخته يا نه به شک خود اعتنا نکند اگرچه بعد از اتيان جمره بعدى و اگر در کمتر از چهار، شک داشته باشد.
«1280» م - اگر بعد از انداختن به هر سه جمره يقين پيدا کند که يک سنگ يا دو سنگ يا سه سنگ از يکى از سه جمره ناقص شده بايد هرچه را احتمال کسرى داده به هريک از سه جمره بزند.
«1281» م - اگر بعد از انداختن سنگ به هر سه يقين کند که يکى از آنها را از چهار کمتر انداخته بعيد نيست جواز اکتفاء بکسرى جمره آخرى و احتياط واجب آن است که جمره آخرى را از سر بگيرد، و احتياط بالاتر آن است که هر سه را از سر بگيرد.
«1282» م - اگر بعد از گذشتن وقت هر سه روز يقين کند که يک روز را رمى نکرده و نداند کدام روز است بايد هر سه روز را قضا کند با مراعات ترتيب، گرچه يک روز به قصد ما فى‌الذمه بعيد نيست کفايت کند.