احکام روزه قضا (آیت الله لطف الله صافی گلپایگانی)

احکام روزه قضا

مسأله 1703 :

اگر ديوانه عاقل شود, واجب نيست روزه هاى وقتى را که ديوانه بوده قضا نمايد.

مسأله 1704 :

اگـر کـافر پيش از ظهر روز ماه رمضان مسلمان شود و کارى که روزه راباطل مى کند انجام نداده باشد احتياط واجب آن است که آنروز را روزه بگيرد و اگرترک نمود قضا نمايد و روزه هاى قبل قضا ندارد ولى اگر مسلمانى کافر شود و دوباره مسلمان گردد روزهاى وقتى را که کافر بوده بايد قضا نمايد.

مسأله 1705 :

روزه اى که از انسان بواسطه مستى فوت شده , بايد قضا نمايد, اگرچه چيزى را که بواسطه آن مست شده , براى معالجه خورده باشد.

مسأله 1706 :

اگر براى عذرى چند روز روزه نگيرد وبعد شک کند که چه وقت عذر او برطرف شـده واجـب نـيـست مقدار بيشترى را که احتمال مى دهد روزه نگرفته قضا نمايد, مثلا کسى که پـيـش از ماه رمضان مسافرت کرده ونمى داند پنجم رمضان از سفر برگشته و يا ششم و يا اين که مـثـلا در اواخـر مـاه رمضان مسافرت کرده وبعد ازرمضان برگشته ونمى داند که بيست وپنجم مسافرت کرده يا بيست وششم در هر دوصورت مى تواند مقدار کمتر - يعنى : پنج روز - را قضا کند اگر چه احتياط مستحب آن است که مقدار بيشتر يعنى شش روز را قضا نمايد.

مسأله 1707 :

اگر از چند ماه رمضان روزه قضا داشته باشد, هر کدام را که اول بگيرد مانعى ندارد و اگـر وقـت قضاى رمضان آخر تنگ باشد, مثلا پنج روز از رمضان آخر قضا داشته باشد وپنج روز هم به رمضان مانده باشد, احتياط مستحب آن است که اول قضاى رمضان آخر را بگيرد.

مسأله 1708 :

اگر قضاى روزه چند رمضان بر او واجب باشد و در نيت معين نکندکه قضاى سال آخرى است , قضاى آن سال حساب نمى شود و کفاره تاخير آن از اوساقط نمى گردد.

مسأله 1709 :

کـسـى که قضاى روزه رمضان را گرفته , اگر وقت قضاى روزه او تنگ نباشد, مى تواند پيش از ظهر, روزه خود را باطل نمايد.

مسأله 1710 :

اگر قضاى روزه ميتى را گرفته باشد, احتياط مستحب آن است که بعد از ظهر روزه را باطل نکند.

مسأله 1711 :

اگـر بـواسطه مرض يا حيض يا نفاس روزه رمضان را نگيرد و پيش ازتمام شدن رمضان بميرد, لازم نيست روزه هايى را که نگرفته براى او قضا کنند .

مسأله 1712 :

اگر بواسطه مرضى روزه رمضان را نگيرد ومرض او تا رمضان سال بعد طول بکشد, قـضاى روزه هايى را که نگرفته بر او واجب نيست وبايد براى هرروز يک مد که تقريبا ده سير است طـعـام يـعـنى : گندم يا جو ومانند اينها - به فقيربدهد, ولى اگر بواسطه عذر ديگرى مثلا براى مسافرت روزه نگرفته باشد وعذر اوتا رمضان بعد باقى بماند, روزه هايى را که نگرفته بايد قضا کند واحتياط واجب آن است که براى هر روز يک مد طعام هم به فقير بدهد.

مسأله 1713 :

اگر بواسطه مرضى روزه رمضان را نگيرد وبعد از رمضان مرض اوبرطرف شود ولى عذر ديگرى پيدا کند که نتواند تا رمضان بعد قضاى روزه رابگيرد, بايد روزه هايى را که نگرفته قـضـا نـمـايد و نيز اگر در ماه رمضان غير مرض عذرديگرى داشته باشد وبعد از رمضان آن عذر برطرف شود و تا رمضان سال بعدبواسطه مرض نتواند روزه بگيرد روزه هايى را که نگرفته بايد قضا کند وبنابر احتياطمستحب کفاره نيز بدهد.

مسأله 1714 :

اگر در ماه رمضان بواسطه عذرى روزه نگيرد و بعد از رمضان عذراو برطرف شود و تـا رمضان آينده عمدا قضاى روزه را نگيرد, بايد روزه را قضا کند وبراى هر روز يک مد گندم يا جو و مانند اينها هم به فقير بدهد.

مسأله 1715 :

اگر در قضاى روزه کو تاهى کند تا وقت تنگ شود و در تنگى وقت عذرى پيدا کند کـه پـيـش از ماه مبارک نتواند قضا نمايد, بايد قضا را بعد بگيرد وبراى هرروز يک مد گندم يا جو ومـانـنـد ايـنها به فقير بدهد, هر چند موقعى که عذر دارد,تصميم داشته باشد که بعد از برطرف شدن عذر روزه هاى خود را قضا کند .

مسأله 1716 :

اگر مرض انسان چند سال طول بکشد, بعد از آن که خوب شد بايدقضاى رمضان آخر را بگيرد وبراى هر روز از سالهاى پيش يک مد گندم يا جو ومانند اينها به فقير بدهد.

مسأله 1717 :

کسى که بايد براى هر روز يک مد طعام به فقير بدهد, مى تواندکفاره چند روز را به يک فقير بدهد.

مسأله 1718 :

اگر قضاى روزه رمضان را چند سال تاخير بيندازد, بايد قضا رابگيرد وبراى هر روز يک مد طعام به فقير بدهد.

مسأله 1719 :

اگر روزه رمضان را عمدا نگيرد, بايد قضاى آن را بجا آورد و براى هر روز دو ماه روزه بگيرد, يا به شصت فقير طعام بدهد, يا يک بنده آزاد کند وچنانچه تا رمضان آينده قضاى آن روزه را بجا نياورد, براى هر روز, دادن يک مدبنابر احتياط لازم مى شود.

مسأله 1720 :

اگـر روزه رمضان را عمدا نگيرد و در روز مکرر جماع کند, بنابراحتياط واجب کفاره هم مکرر مى شود.

ولى اگر چند مرتبه کار ديگرى که روزه راباطل مى کند انجام دهد, مثلا چند مرتبه غذا بخورد, يک کفاره کافى است .

مسأله 1721 :

بعد از فوت پدر و همچنين بنابر احتياط واجب مادر, پسر بزرگتربايد قضاى نماز وروزه آنان را به تفصيلى که در مسأله 1399 گفته شد بجا آورد.

مسأله 1722 :

اگر پدر ومادر غير از روزه رمضان روزه واجب ديگرى را مانند روزه نذر نگرفته باشند, احتياط واجب آن است که پسر بزرگتر قضا نمايد.