طلاق خلع
سوال 49 :
- اينجانب زنم را طلاق خلعى دادم، بعد از گذشت يک ماه رجوع کرديم و به مهر قبلى راضى شديم، بعدا هر دوى ما رفتيم به حرم حضرت رضا عليه السّلام پيش يک نفر روحانى و به او گفتيم عقد ما را تجديد کنيد (و جريان را به او گفتيم که يک ماه نشده طلاق داده‌ام) او گفت "نمى‌خواهد عقد خود را تجديد کنيد، همان عقد سابق شما درست است". شهود هم دو نفر بودند. بعدا پدر زنم تصميم گرفت زن مرا به ازدواج فرد ديگرى در بياورد، و مجلس شيرينى خورانى گرفتند و در آن مجلس اين زن منکر رجوع قبلى خود شد، و قسم خورد که رجوع نکرديم، و من هم قسم خوردم که رجوع کرديم، و آن دو نفر شهود هم قسم خوردند که رجوع کرده، حال بفرمائيد که آيا قسم زن قبول است يا حرف دو نفر شهود و شوهر زن؟
جواب:
- در طلاق خلعى مرد حقّ رجوع ندارد مگر بعد از رجوع زن در بذل. و در صورت اختلاف در رجوع زن در بذل، حکم به صحّت رجوع مرد نمى‌شود.
سوال 50 :
- همسر اينجانب بعد از وضع حمل در بيمارستان فرزندمان را تحويل بنده داده و مهريّه خود را نيز بخشيده و درخواست طلاق نمود. و يک ماه
استفتاءات، ج3، ص: 331
بعد از تولّد بچّه طبق خواسته‌اش از بنده طلاق خلع گرفت، اکنون پس از دو ماه و اندى که از آغاز عدّه‌اش گذشته رجوع کرده و درخواست مهريّه کرده است.
ليکن اينجانب به علّت عدم توافق اخلاقى قادر به زندگى با او نمى‌باشم، آيا نامبرده مى‌تواند مهريّه خود را که بخشيده مطالبه نمايد؟
جواب:
- حقّ رجوع در مهر دارد ولى حقّ ندارد شما را به رجوع در زوجيّت وادار نمايد، و اختيار رجوع در زوجيّت با خود شما است، ولى قبل از رجوع او در مهر شما حقّ رجوع در زوجيّت نداريد.
سوال 51 :
- همسرم به علل زيادى در زندگى زناشوئى به طلاق خلع رسيد، و در محضر طلاق از مهريّه‌اش گذشت ولى بعد از حدود دو ماه و نيم براى سوّمين بار برايش پيام فرستادم که اگر پشيمان باشى حاضرم با احترام زياد دوباره تو را به همسرى خود برگزينم، ولى او قبول نکرد و در ضمن حلالم هم نکرد.
اکنون روحم از عذاب و آتش الهى ترسناک است، و تسکينى براى وجدانم نيست تا مرا از ناراحتى روحى نجات دهد!
جواب:
- در صورتى که با رضايت زن طلاق خلعى داده شده صحيح است و چيزى بر شما نيست.
سوال 52 :
- در طلاق خلع هرگاه زوجه صيغه بذل را انشاء نکند و فقط زوج صيغه طلاق را انشاء نمايد آيا انحلال عقد نکاح زوجين و فراق بينهما حاصل خواهد شد؟
جواب:
- جدائى به طلاق حاصل مى‌شود.
استفتاءات، ج3، ص: 332