احکام حُنوط
مسأله 609 :
واجب است بعد از غسل، مواضع سجده ميّت را حنوط کنند، يعنى به پيشانى و کف دستها و سر زانوها و سر دو انگشت بزرگ پاهاى او کافور بمالند و مستحب است بر سر بينى ميّت نيز کافور بمالند و بايد کافور ساييده و تازه باشد و اگر به واسطه کهنه بودن، عطر آن از بين رفته باشد، کفايت نمى‌کند.
مسأله 610 :
در حنوط ميّت، بنا بر احتياط واجب بايد ابتدا کافور را به پيشانى ميّت بمالند، ولى مراعات ترتيب در بقيه اعضاى سجده لازم نيست.
مسأله 611 :
بهتر آن است که ميّت را پيش از کفن کردن حنوط نمايند، اگرچه در بين کفن کردن و بعد از آن نيز حنوط کردن مانعى ندارد.
مسأله 612 :
اگر کسى که براى حجّ احرام بسته است، پيش از تمام کردن سعىِ بين
(116)
صفا و مروه بميرد، حنوط کردن او جايز نيست و نيز اگر در احرام عمره پيش از آن که مو يا ناخن خود را کوتاه کند بميرد، نبايد او را حنوط کنند.
مسأله 613 :
زنى که شوهر او مرده و هنوز عدّه او تمام نشده، اگرچه حرام است خود را خوشبو کند، ولى چنانچه بميرد حنوط او واجب است.
مسأله 614 :
مکروه است ميّت را با مُشک و عنبر و عود و عطرهاى ديگر خوشبو کنند يا براى حنوط، آنها را با کافور مخلوط نمايند.
مسأله 615 :
مستحب است قدرى از تربت حضرت سيدالشهداء عليه‌السلام را با کافور مخلوط کنند، ولى بايد آن کافور را به جاهايى که موجب بى‌احترامى به تربت مقدّس مى‌شود نرسانند و نيز تربت نبايد به قدرى زياد باشد که وقتى با کافور مخلوط شد، ديگر به آن کافور نگويند.
مسأله 616 :
اگر کافور به اندازه غسل و حنوط نباشد، بنابر احتياط واجب بايد غسل را مقدّم دارند و اگر کافور براى هفت عضو کفايت نکند، بنابر احتياط واجب بايد پيشانى را مقدّم بدارند.
مسأله 617 :
مستحب است دو چوب تَر و تازه در قبر همراه ميّت بگذارند.