روزه‌هاى مستحب
مسأله 1829 :
روزه در تمام روزهاى سال، غير از روزه‌هاى حرام و مکروه که گفته شد، مستحب است و براى بعضى از روزها بيشتر سفارش شده است که از آن جمله است:
1 ـ پنجشنبه اوّل و پنجشنبه آخر هر ماه و چهارشنبه اوّلى که بعد از روز دهم ماه است و اگر کسى اينها را بجا نياورد، مستحب است قضا نمايد و چنانچه اصلاً نتواند روزه بگيرد، مستحب است براى هر روز يک مُد طعام يا 6/12 نخود نقره به فقير بدهد.
2 ـ سيزدهم و چهاردهم و پانزدهم هر ماه.
3 ـ تمام ماه رجب و شعبان و بعضى از اين دو ماه، اگرچه يک روز باشد.
(324)
4 ـ روز عيد نوروز؛ روز بيست و پنجم و بيست و نهم ذى‌قعده؛ روز نهم ذى حجّه (روز عرفه)، ولى اگر به واسطه ضعف ناشى از روزه نتواند دعاهاى روز عرفه را بخواند، روزه آن روز مکروه است؛ روز عيد سعيد غدير (18 ذى‌حجه)؛ روز اوّل و سوم و هفتم محرم؛ روز ميلاد مسعود پيامبر اکرم صلى‌الله‌عليه‌و‌آله‌وسلم (17 ربيع الاوّل)؛ روز مبعث حضرت رسول اکرم صلى‌الله‌عليه‌و‌آله‌وسلم (27 رجب) و اگر کسى روزه مستحبّى بگيرد، واجب نيست آن را به آخر رساند، بلکه اگر فرد مؤمنى او را به غذا دعوت کند، مستحب است دعوت او را قبول کند و در بين روز افطار نمايد.
مواردى که مستحب است از انجام مبطلات خوددارى شود
مسأله 1830 :
براى شش نفر مستحب است در ماه رمضان اگرچه روزه نباشند، از انجام عملى که روزه را باطل مى‌کند خوددارى نمايند:
اوّل: مسافرى که در سفر، عملى که روزه را باطل مى‌کند انجام داده باشد و پيش از ظهر به وطن خود يا به جايى که مى‌خواهد ده روز در آنجا بماند برسد.
دوم: مسافرى که بعد از ظهر به وطن خود يا به جايى که مى‌خواهد ده روز در آنجا بماند برسد.
سوم: بيمارى که پيش از ظهر بهبود يابد و عملى که روزه را باطل مى‌کند، انجام داده باشد.
چهارم: مريضى که بعد از ظهر خوب شود.
پنجم: زنى که در بين روز از خون حيض يا نفاس پاک شود.
ششم: کافرى که در روز ماه رمضان مسلمان شود.
مسأله 1831 :
مستحب است روزه‌دار نماز مغرب را پيش از افطار کردن بخواند، ولى اگر کسى منتظر او باشد يا ميل زيادى به غذا داشته باشد که نتواند با حضور قلب نماز بخواند، بهتر است اوّل افطار کند، ولى به قدرى که ممکن است نماز را در وقت فضيلت آن بجا آورد.
(325)