فقه آيات
1 - امر به معروف و نهى از منکر از صفات برجسته امّت اسلامى و ازعوامل ترقّى اين امّت و رسيدن آن به مرحله "بهترين امّتى که به سود مردم‌آفريده شده‌اند" مى‌باشد و همچنين امر به معروف و نهى از منکر از صفات‌صالحان اهل کتاب نيز مى‌باشد.
گروهى از اين امّت هستند که فريضه امر به معروف و نهى از منکر برآنان نسبت به ديگران واجب‌تر و شديدتر است، مانند فقيهان، علماى‌ربّانى، مجاهدان، کسانيکه براى خدا قيام مى‌کنند، کسانيکه خداوند از آنان‌جان و مال‌شان را خريده است، بالاخص کسانيکه خداوند به آنها در زمين‌قدرت داده است.
2 - امر و نهى نشانه ولايت خداوند سبحان است، ولايتى که آن راخداوند در ميان مؤمنين قرار داده و وسيله رحمت خود شناخته است. پس‌حق هر مؤمنى بر برادرش اين است که او را به خوبيها امر و از بديها منع‌نمايد، و براى مؤمن هم واجب است که امر و نهى برادرش را اجابت کندوبپذيرد.
3 - امر و نهى از کارهاى مهم است همانسان که برپاداشتن نماز و صبردر بلا و دشوارى. و ما بايد بر امر و نهى مصمّم باشيم و در انجام آن برخداوند توکّل نماييم، و اجازه ندهيم که در دلهاى‌مان سستى، ترديد، غم،اندوه، ترس و نگرانى نفوذ کند.
4 - ظاهر امر و نهى هم اين است که با سخن و گفتار بيان شود چه با زبان‌يا با قلم، و يا با تغيير چهره، يا با عملى که از آن امر و نهى فهميده شود ماننداشاره با دست يا ترک معاشرت و همنشينى با فاعل و مرتکب منکرات‌وامثال آن.
5 - برخى از فقها گفته‌اند: مراد از امر اين است که ديگرى را بر انجام‌فعلى وادار کند، و نهى هم اين است که از انجام فعلى بازداشته شود وبا اين‌برداشت از امر و نهى، برپاداشتن پروژه‌هاى خيريه، در چارچوب امر به‌معروف قرار مى‌گيرد، و منهدم ساختن مراکز فسق و فجور هم از مصاديق‌نهى از منکر خواهد بود.
آنچه اين فقيه گفته احوط است، ولى اقوا اين است که امر و نهى‌بر همان معنايى که گفتيم محدود شود يعنى اظهار رغبت شديد در فعل‌يا ترک چيزى از طريق امر و نهى قولى يا مشابه قول.