رمى جمرات سه گانه

رمى جمرات سه گانه

(مسأله 216) واجب است در روز يازدهم و دوازدهم رمى جمرات، يعنى انداختن هفت سنگريزه به سه جمره، به اين ترتيب:

اول ـ جمره اولى.

دوم ـ جمره وسطى.

سوم ـ جمره عقبه.

پس اگر برخلاف اين ترتيب رمى مى کند بايد دوباره آنچه را برخلاف ترتيب انجام داده از سر بگيرد که ترتيب بعمل آيد. پس اگر مثلا اول به جمره وسطى سنگ انداخت، و بعد به جمره اولى، بايد رمى جمره وسطى را دوباره انجام دهد و بعد از آن رمى جمره عقبه را بجا آورد.

(مسأله 217) در روز سيزدهم نيز بر کسى که ماندن شب بر او به شرحى که گفته شد واجب شده باشد، رمى جمرات سه گانه واجب است.

(مسأله 218) اگر چهار سنگ به جمره انداخت و از روى فراموشى مشغول رمى جمره بعد شد کفايت مى کند، و سه سنگ باقى مانده را بعد از آن به جمره اى که چهار سنگ زده بزند، و اگر عمداً باشد احتياط لازم آن است که با رعايت ترتيب رمى را دوباره انجام دهد، چنان که احوط الحاق جاهل است به عامد.

(مسأله 219) واجبات ديگر رمى، به شرحى است که در اعمال منى در رمى عقبه گفته شد.

(مسأله 220) اگر کسى رمى جمرات سه گانه را سهواً يا عمداً اگر چه جاهل باشد ترک کرد، بايد اگر به مکه يا خارج مکه هم رفته تا ايام تشريق نگذشته برگردد به منى، و رمى را بجا آورد، و اگر متمکن از رجوع نيست نايب بگيرد و اگر تا ايام تشريق خودش يا نايبش بجا نياورد، بايد در سال بعد خودش يا نايبش رمى را قضا نمايد در ايام تشريق.

(مسأله 221) اگر کسى مريض باشد و مأيوس باشد از اين که بتواند در وقتى که گفته شد رمى نمايد، ديگرى با نيابت او رمى کند، و اگر ممکن باشد سنگ را بدست خود بگيرد، و ديگرى رمى کند، و اگر خوب شد اعاده رمى لازم نيست، اگر چه احوط آن است که در صورتى که در ايام تشريق خوب شود خودش آن را بجا آورد.

(مسأله 223) کسى که عمداً رمى جمرات را ترک کند حجش باطل نمى شود ولى گناه کرده.

(مسأله 223) اگر کسى نتواند بواسطه عذرى در روز، رمى کند، مى تواند در شب قبل از آن روز، آن را انجام دهد.

(مسأله 224) اگر رمى يک روز را فراموش کرد روز ديگر يادش آمد، بايد اول قضاى رمى روز گذشته را انجام دهد، و بعد رمى واجب آن روز را بجا آورد.

(مسأله 225) کسى که بر او ماندن شب سيزدهم در منى واجب نيست، لازم نيست روز سيزدهم رمى جمرات نمايد.

مستحبات منى در روزهاى

يازدهم و دوازدهم و سيزدهم

(مسأله 226) در اين روزها چند چيز مستحب است:

1 ـ چون از مکه به منى مراجعت کند بگويد:

«اللَّهُمَّ بِکَ وَثِقْتُ، وَ بِکَ آمَنْتُ وَلَکَ اَسْلَمْتُ وَعَلَيْکَ تَوَکَّلْتُ، فَنِعْمَ الرَّبُّ وَنِعْمَ المَوْلَى وَنِعْمَ النَّصِيْرُ».

2 ـ آن که اگر طواف زيارت را روز عيد بجا آورده در اين سه روز از منى بيرون نرود، حتى به جهت طواف مستحب.

3 ـ در وقت رمى جمره اُولى و وُسطى رو به قبله کند، و در جانب چپ جمره بايستد و رمى کند، و در رمى جمره عقبه رو به روى آن بايستد و پشت به قبله نمايد، بلکه احوط است چنان که گذشت.

3 ـ موقع رمى، الله اکبر بگويد، و حمد و ثناى خداوند عالم بجا آورد، و صلوات بفرستد، پس اندکى پيش رود و دعا کند و بگويد:

اَللّهُمَّ تَقَبَّلْ مِنِّى

پس کمى بيشتر رود و دعائى را که روز دهم در وقت رمى مى خواند بخواند و رمى کند.

5 ـ تکبير گفتن در منى مستحب است، و احوط آن است که آن را در منى و غير آن ترک نکند، و در منى عقب پانزده نماز، از نماز ظهر روز عيد تا نماز صبح روز سيزدهم، تکبير بگويد، و کيفيت آن چنانچه در بعض روايات است اين است:

«اَلله اَکْبَرُ اَلله اَکْبَرُ لا إلَهَ إلاّ اللهُ، وَاللهُ أکْبَرُ، اللهُ أکْبَرُ، وَللهِ الحَمْدُ، اللهُ أکْبَرُ عَلَى ما هَدانَا، اَللهُ اَکْبَرُ عَلَى مَا رَزَقَنَا مِنْ بَهِيْمَةِ الانْعَامِ.

و در بعضى از روايات در آخر آن اين جمله نيز هست:

وَالْحَمْدُللهِ عَلَى مَا أبْلاَنَا».

6 ـ اگر روز دوازدهم از منى کوچ کرد بيست و يک سنگريزه را در منى دفن کند.

7 ـ نمازهاى واجب و مستحب را در مسجد خيف بجا آورد، و در حديث است که هر که در مسجد خيف صد رکعت نماز بگزارد پيش از آن که مسجد بيرون رود، برابر است با عبادت هفتاد سال و هر که صد مرتبه سبحان الله بگويد بنويسد از براى او ثواب بنده آزاد کردن، و هر که صد مرتبه لا اِلهَ إلاَّ اللهُ بگويد برابر است با ثواب احياء نفسى، و هر که صد مرتبه الحمدلله بگويد، برابر است با خراج عراقين که در راه خدا صدقه دهد.