کفاره روزه (آیت الله ناصر مکارم شیرازی)

احکام کفّاره روزه

مسأله 1403 :

کسى که شصت روزه را براى کفّاره انتخاب کرده، احتياط واجب آن است که 31 روز آن را پى در پى به جا آورد، ولى در 18 روز که در بالا گفته شد پى در پى به جا آوردن لازم نيست.

مسأله 1404 :

در جايى که بايد پى در پى روزه بگيرد اگر در وسط يک روز را عمداً روزه نگيرد بايد همه را از نو به جا آورد، ولى اگر مانعى پيش آيد مانند عادت ماهانه و نفاس و سفرى که ناچار از انجام آن است مى تواند بعد از رفع مانع ادامه دهد و

[262]

لازم نيست از سر بگيرد.

مسأله 1405 :

اگر روزه دار به چيز حرامى روزه خود را باطل کند، بنابر احتياط واجب بايد کفّاره جمع بدهد، يعنى هم يک بنده آزاد کند و هم دو ماه روزه بگيرد و هم شصت فقير را سير کند (يا به هر کدام از آنها يک مد طعام که تقريبا 750 گرم است بدهد) و چنانچه هر سه برايش ممکن نباشد هر کدام که ممکن است بايد انجام دهد (خواه آن چيز حرام، مانند شراب و زنا باشد يا مانند نزديکى کردن با همسر خود در عادت ماهانه).

مسأله 1406 :

هرگاه روزه دار نسبت دروغ به خدا و پيغمبر(صلى الله عليه وآله) دهد يک کفّاره کافى است و کفّاره جمع لازم نيست.

مسأله 1407 :

اگر روزه دار در يک روز ماه رمضان چند مرتبه جماع کند يک کفّاره بر او واجب است و در صورتى که جماع او حرام باشد يک کفّاره جمع و همچنين اگر در يک روز چند مرتبه کارهاى ديگرى که روزه را باطل مى کند انجام دهد.

مسأله 1408 :

اگر روزه دار روزه خود را به چيز حلالى باطل کند، بعد کار حرامى که روزه را باطل مى کند انجام دهد احتياط واجب آن است براى هر کدام يک کفّاره بدهد.

مسأله 1409 :

هرگاه روزه دار آروغ بزند و چيزى در دهانش بيايد نبايد آن را فرو ببرد، و الاّ روزه او باطل مى شود و قضا و کفّاره دارد، ولى کفّاره جمع لازم نيست.

مسأله 1410 :

اگر نذر کند که روز معيّنى را براى خدا روزه بگيرد چنانچه عمداً روزه نگيرد يا روزه خود را باطل کند بايد کفّاره بدهد (و کفّاره آن مانند کفّاره ماه رمضان است).

مسأله 1411 :

هرگاه به گفته کسى که سخنش قابل اعتماد نيست و مى گويد مغرب شده افطار کند، بعد بفهمد مغرب نبوده، قضا و کفّاره بر او واجب است.

مسأله 1412 :

هرگاه روزه خود را عمداً باطل کند، بعد به مسافرت برود، کفّاره از او ساقط نمى شود، ولى اگر عمداً روزه خود را باطل کند بعد عذرى مانند حيض يا

[263]

نفاس يا بيمارى براى او پيدا شود کفّاره بر او واجب نيست.

مسأله 1413 :

هرگاه يقين کند که آن روز اوّل ماه رمضان است و عمداً روزه خود را باطل کند، بعد معلوم شود که آخر شعبان بوده، کفّاره بر او واجب نيست.

مسأله 1414 :

همچنين اگر شک کند آخر رمضان است يا اوّل شوال و عمداً روزه را باطل کند بعد معلوم شود روز عيد بوده کفّاره ندارد.

مسأله 1415 :

هرگاه روزه دار در ماه رمضان با همسر خود که روزه دار است جماع کند چنانچه او را مجبور کرده باشد بايد کفّاره روزه خود و زنش را هر دو بدهد و اگر او به جماع راضى بوده، بر هر کدام يک کفّاره واجب مى شود، ولى اگر اجبار به مفطرات ديگر کند گناه کرده، امّا کفّاره بر هيچ کدام واجب نيست، امّا آن کسى که روزه اش را خورده بايد قضا کند.

مسأله 1416 :

هرگاه زن روزه دار شوهر روزه دار خود را مجبور به جماع نمايد فقط يک کفّاره بر او واجب است و لازم نيست کفّاره شوهر را بدهد.

مسأله 1417 :

هرگاه زن در آغاز، مجبور بوده و در اثناء راضى شده احتياط واجب آن است که مرد دو کفّاره بدهد و بر زن چيزى جز قضا لازم نيست.

مسأله 1418 :

هرگاه کسى به واسطه مسافرت يا بيمارى روزه نگيرد نمى تواند همسر خود را مجبور به جماع نمايد و اگر او را مجبور کند گناه کرده، ولى لازم نيست کفّاره او را هم بدهد.

مسأله 1419 :

به جا آوردن کفّاره واجب فورى نيست ولى نبايد طورى باشد که بگويند کوتاهى مى کند.

مسأله 1420 :

اگر چند سال بگذرد و کفّاره را به جا نياورد چيزى بر آن اضافه نمى شود.

مسأله 1421 :

کسى که براى کفّاره روزه، اطعام شصت فقير را انتخاب کرده بايد به هر کدام يک مد طعام (تقريبا 750 گرم) بدهد و نمى تواند چند مد را به يک نفر بدهد، مگر اين که دسترسى به شصت فقير پيدانکند، ولى اگر اطمينان داشته باشد

[264]

که فقير طعام را به عيالات خود مى دهد و با آنها مى خورد، مى تواند براى هر يک از عيالات او، هر چند صغير باشند، يک مد به آن فقير بدهد.

مسأله 1422 :

کسى که قضاى روزه ماه رمضان را گرفته جايز نيست بعد از ظهر روزه را باطل کند و اگر عمداً چنين کارى کند بايد به ده نفر فقير هر کدام يک مد طعام بدهد و اگر نمى تواند بايد سه روز پى در پى روزه بگيرد.