تقصير و بعض احکام آن
«888» م - واجب است بعد از آنکه سعى کرد تقصيرکند، يعنى قدرى از ناخنها يا قدرى از موى سر يا شارب يا ريش را بزند، و بهتر آن است که اکتفا به زدن ناخن نکند، و از موى قدرى بزند، بلکه موافق احتياط است، و تراشيدن سر در تقصير کفايت نمى‌کند بلکه حرام است و چنانچه از روى عمد و علم بتراشد بايد يک گوسفند کفاره بدهد و بنابر احتياط اين حکم در جهل نيز جارى است.
«889» م - اين عمل نيز از عبادات است و بايد با نيت پاک و خالى از قصد غير اطاعت خدا بياورد و اگر ريا کند موجب باطل شدن عمره‌اش مى‌شود مگر آنکه جبران کند.
«890» م - اگر تقصير را فراموش کند تا وقتى که احرام حج را ببندد عمره‌اش صحيح است و احتياط واجب آن است که يک گوسفند فديه بدهد
«891» م - اگر عمدا تقصير را ترک کند تا احرام بستن به حج، عمره او باطل مى‌شود، بنابر اقوى و ظاهرا حج او حج افراد شود، و واجب است که پس از تمام کردن حج افراد عمره مفرده بجا آورد و احتياطا در سال بعد حج را اعاده کند.
«892» م - در عمره تمتع طواف نساء واجب نيست، و اگر بخواهد احتياط کند طواف و نماز آن را رجاء بجا آورد.
«893» م - بعد از آنکه شخص محرم تقصير کرد حلال مى‌شود بر او بغير از تراشيدن سر هر چه حرام شده بود بر او بواسطه احرام، حتى نزديکى با زن.