سعى بين صفا و مروه
و آن واجب چهارم از واجبات عمره تمتع است ، و قصد قربت و اخلاص در آن معتبر است . و امّا ستر عورت و طهارت از حدث و نجاست در آن معتبر نيست ، ولى أولى آن است که طهارت در آن رعايت و منظور شود .
مسأله 333 : سعى را بايد بعد از طواف و نماز آن بجا آورد ، پس اگر آن را بر يکى از اين دو مقدّم بدارد ، بايد آن را دوباره پس از آن دو بجا آورد ، و در مسائل گذشته حکم کسى که طواف را فراموش کرده و بعد از سعى بيادش آمده بيان نموديم .
مسأله 334 : محرم بايد در نيّت سعى مشخص کند که آيا براى عمره است يا حج .
مسأله 335 : سعى هفت شوط است ، و شوط اوّل آن از صفا شروع ميشود و به مروه خاتمه پيدا ميکند ، و شوط دوّم برعکس اوّل است ، و سوّم مثل اوّل است ، و بهمين صورت ادامه پيدا ميکند تا اينکه سعى در شوط هفتم به مروه تمام شود . و در هر شوط از سعى واجب است همه فاصله موجود بين دو کوه پيموده شود ، ولى رفتن بالاى آن دو واجب نيست ، اگر چه اولى و احوط است .
و احوط اين است که فاصله مذکور دقيقاً همه آن پيموده شود ، يعنى اينکه شوط اوّل را ـ مثلاً ـ از اوّلين جزء کوه صفا آغاز کند و حرکت کند تا برسد به اوّلين جزء کوه مروه و بهمين ترتيب بقيه شوطها را انجام دهد .
مسأله 336 : اگر شوط اوّل را از مروه آغاز کرد ، بايد آنچه را که انجام داده ملغى کند ـ اگرچه اشتباهاً صورت گرفته باشد ـ و از نو از صفا شروع کند .
مسأله 337 : لازم نيست پياده سعى کند ، بلکه جايز است سواره ـ بر حيوان يا غير آن ـ انجام دهد ، ولى پياده سعى نمودن افضل است .
مسأله 338 : در سعى معتبر است رفت و آمد بين صفا و مروه از راه متعارف موجود بين آن دو انجام شود ، بنابر اين کفايت نميکند که رفت يا برگشت را از راه مسجد الحرام يا جاى ديگرى انجام دهد آرى لازم نيست مسير حرکت خط مستقيم باشد .
مسأله 339 : در وقتى که بطرف مروه ميرود بايد آن را استقبال کند ، و همچنين در وقت برگشتن از مروه بايد صفا را استقبال کند ، بنابر اين اگر در حاليکه پشتش به طرف آن است بطرف مروه يا صفا حرکت نمايد ، کفايت نميکند اما اگر صورت را به طرف راست يا چپ يا پشت بگرداند اشکالى ندارد ، چه در رفتن يا برگشتن .
مسأله 340 : احتياط اين است که به طورى سعى انجام شود که عرف آن را پى در پى و عمل يگانه بداند ، همچنان که در طواف هم معتبر بود ، آرى نشستن در حين سعى بالاى کوه صفا و يا مروه و يا در وسط راه جهت استراحت کردن اشکالى ندارد ، اگرچه احوط ترک نشستن در وسط راه است ، مگر براى کسى که خسته شده باشد .
همچنان که قطع آن براى درک وقت فضيلت نماز واجب ، و ادامه دادن آن پس از نماز از جائى که قطع کرده ، اشکالى ندارد .
و قطع سعى جهت انجام کارى بلکه حتى اگر براى انجام کارى نباشد جايز است ، ولى در صورتى که پى در پى بودن عرفى آن بهم خورد احتياط اين است که آن را به اتمام برساند سپس آن را دوباره انجام دهد .