شـرط دوم - آنـکـه از اول مسافرت قصد هشت فرسخ را داشته باشد, پس اگر بجائى که کمتر از هـشـت فـرسـخ است مسافرت کند و بعد ازرسيدن به آنجا قصد کند جائى برود که با مقدارى که آمده هشت فرسخ شود, چون از اول قصد هشت فرسخ را نداشته , بايد نماز را تمام بخواند.
ولى اگر بـخواهد از آنجا هشت فرسخ برود, يا چهار فرسخ برود, و چهار فرسخ ديگر به وطنش يا محلى که مى خواهد ده روز در آنجا بماندبرگردد, بايد نماز را شکسته بخواند.
مسأله 1290 :
کـسـى که نمى داند سفرش چند فرسخ است , مثلا براى پيدا کردن گمشده اى مسافرت مى کند, و نمى داند که چه مقدار بايد برودتا آن را پيدا کند, بايد نماز را تمام بخواند.
ولى در بـرگـشـتـن چـنـانـچه تا وطنش يا جائى که مى خواهد ده روز در آنجا بماند, هشت فرسخ يا بـيـشترباشد, بايد نماز را شکسته بخواند.
و نيز اگر در بين رفتن قصد کند که چهار فرسخ برود و چهار فرسخ برگردد, بايد نماز را شکسته بخواند.
مسأله 1291 :
مسافر در صورتى بايد نماز را شکسته بخواند که تصميم داشته باشد هشت فرسخ بـرود, پـس کـسى که از شهر بيرون مى رود ومثلا قصدش اين است که اگر رفيق پيدا کند, سفر هـشـت فرسخى برود, چنانچه اطمينان دارد که رفيق پيدا مى کند, بايد نماز را شکسته بخواند,و اگر اطمينان ندارد, بايد تمام بخواند.
مسأله 1292 :
کسى که قصد هشت فرسخ دارد, اگرچه در هر روز مقدار کمى راه برود, وقتى به جـائى بـرسـد که اذان شهر را نشنود و اهل شهر او را نبينند و نشانه آن اين است که او اهل شهر را نـبيند, بايد نماز را شکسته بخواند.
ولى اگر در هر روز مقدار خيلى کمى راه برود که عرفانگويند مـسـافـر اسـت , بايد نمازش را تمام بخواند, واحتياط مستحب آن است که هم شکسته و هم تمام بخواند.
مسأله 1293 :
کسى که در سفر در اختيار ديگرى است , مانند نوکرى که با آقاى خود مسافرت مـى کـند, چنانچه بداند سفر او هشت فرسخ است بايد نماز را شکسته بخواند, و اگر نداند, نماز را تمام بجا آورد و پرسيدن لازم نيست .
مسأله 1294 :
کسى که در سفر در اختيار ديگرى است , اگر بداند يا گمان داشته باشد که پيش از رسيدن به چهار فرسخ از او جدا مى شود,بايد نماز را تمام بخواند.
مسأله 1295 :
کسى که در سفر در اختيار ديگرى است , اگر شک دارد که پيش از رسيدن به چهار فـرسـخ از او جـدا مى شود يا نه , بايد نماز راتمام بخواند, ولى چنانچه احتمال جدا شدن او در نظر مردم بجا نباشد, بايد نماز را شکسته بخواند.