راههاى تشخيص جهت قبله
1- علم (يقين): که اگر کسى علم به قبله بودن يک جهت پيدا کرد، بايستى حکم به قبله بودن آن طرف نمايد.
2- شهادت دو نفر شاهد عادل: به شرطى که شهادت آنان از روى حس و مشاهده باشد که در اين صورت ولو شهادت آنان يقين هم نياورد،جايگزين يقين مى‌شود.
3- به گفته کسى که از روى قواعد علمى قبله را تشخيص مى‌دهد و گفته او اطمينان‌آور هم باشد.
4- ظن و گمان: که اگر هيچ‌کدام از سه مرحله قبلى وجود نداشت نوبت‌به مرحله چهارم مى‌رسد که عمل کردن به ظن و گمان باشد و آن‌هم‌از هر راهى به دست آيد، چه از راه محراب مسجد يا قبرهاى مسلمانان باشد و چه از گفته صاحب خانه و چه از راه خورشيد و ستاره و قطب‌نما باشد;البته بايد توجه داشت که در صورتى مى‌تواند به گمان عمل کند که نتواند گمان قوى‌ترى پيدا کند والا بايستى گمان قوى‌تر را تحصيل نمايد; مثلا اگر مهمان از گفته صاحب خانه گمان به قبله پيدا کند، ولى بتواند از راه ديگر گمان قوى‌تر به دست آورد،نبايد به حرف او عمل نمايد.
عروة‌الوثقى، القبله،مسأله 1 و 2 و تحريرالوسيله، ج1، ص141،مسأله 2 و توضيح المسائل، مسأله 783.