احکام مکروه
1- نقاشى کردن چيزهايى که روح ندارد، مانند گل و بوته، مکروه است.
توضيح المسائل، مسأله 908.
2- خوابيدن در مسجد اگر ناچار نباشد، مکروه است.
توضيح المسائل، مسأله 914.
قال الصادق -عليه السلام:
«ان المساکين کانوا يبيتون في المسجد على عهد رسول -صلى الله عليه وآله وسلم».
بحارالانوار، ج80، ص357.
امام صادق -عليه السلام مى‌فرمايد: به درستى که مساکين شبها در زمان پيامبر -صلى الله عليه وآله وسلم در مسجد مى‌خوابيدند.
3- صحبت کردن راجع به کارهاى دنيا.
توضيح المسائل، مسأله 914.
4- خواندن شعرى که نصيحت و مانند آن نباشد.
توضيح المسائل، مسأله 914.
عن ابي عبدالله -عليه السلام قال:
«ان امير المؤمنين -عليه‌السلام راى قاصا في المسجد فضربه بالدره وطرده».
وسائل الشيعه، ج3، ص 515. امام صادق -عليه السلام مى‌فرمايد: اميرالمؤمنين شخصى را ديدند که در مسجد براى مردم قصه مى‌گفت، پس او را با شلاق زد و از مسجد بيرون کرد.
5- انداختن آب دهان و بينى و اخلاط سينه در مسجد.
توضيح المسائل، مسأله 914.
قال على -عليه السلام:
«من وقر المسجد من نخامته لقى الله يوم القيامة ضاحکا قد اعطى کتابه بيمينه وان المسجد ليتلو عند النخامة کتلوي احدکم بالخيزران اذا وقع به».
بحار، ج80، ص381.
حضرت على -عليه السلام مى‌فرمايد:
هر کس مسجد را احترام کند از اينکه آب دهان يا بينى خود را در آن بيندازد، خداوند را با خشنودى در قيامت ملاقات کرده و کتابش به دست راستش داده مى‌شود و به درستى که مسجد به خود مى‌پيچد، وقتى کسى آب‌بينى يا دهانش را در آن بيندازد، مانند به خود پيچيدن يکى از شما، وقتى تازيانه به او زده مى شود.
قال رسول الله -صلى الله عليه وآله وسلم:
«من رد ريقه تعظيما لحق المسجد جعل الله ريقه صحة في بدنه وعوفي من بلوى في جسده».
بحار، ج81، ص13.
هر کس آب دهانش را به خاطر احترام مسجد فرو برد، خداوند آن آب دهان را وسيله سلامت‌بدن و عافيت از بلاهاى جسمى قرار مى‌دهد.
6- طلب کردن گمشده
«سمع النبى -صلى الله عليه وآله وسلم رجلا ينشد ضالة في المسجد فقال قولوا له لا راد الله عليک فانها لغير هذا بنيت».
وسائل الشيعه، ج3، ص508.
پيامبر -صلى الله عليه وآله وسلم شنيدند که شخصى گمشده‌اى را در مسجد اعلان مى‌کرد، حضرت فرمودند:به او بگوييد که خداوند گمشده‌ات را به تو برنگرداند; زيرا مسجد براى غير اين کار ساخته شده است.
7- بلند کردن صدا، مگر براى اذان و مانند آن.
توضيح المسائل، مسأله 914.
8- خريد و فروش.
توضيح المسائل، مسأله 914.
9- داخل شدن کسى که سير و پياز و مانند اينها خورده،به طورى که بوى آن موجب آزار ديگران مى‌شود و يا با پاى عرق کرده به مسجد وارد شدن.
توضيح المسائل، مسأله 915.
عن علي -عليه السلام قال:
«من اکل شيئا من المؤذيات ريحها فلا يقربن المسجد».
وسائل الشيعه، ج3، ص503.
حضرت على -عليه السلام مى‌فرمايد: هر کس چيزى بخورد که بوى او مردم را اذيت مى‌کند، نبايد به مسجد نزديک شود.
10- راه دادن بچه و ديوانه به مسجد.
توضيح المسائل، مسأله 915.
قال المجلسي -ره:
«لاخلاف في کراهة تمکين المجانين والصبيان لدخول المساجد وربما يقيد الصبى بمن لايوثق به اما من علم منه ما يقتضي الوثوق به لمحافظته على التنزه من النجاسات واداء الصلوات فانه لايکره تمکينه بل يستحب تمرينه ولاباس به».
بحار، ج80، ص349.
مرحوم مجلسى مى‌فرمايد:
خلافى نيست در اينکه ديوانه‌ها و بچه‌ها را نبايد در مسجد جاى داد، ولى چه بسا که بچه‌اى که اينجا گفته شده بچه‌اى باشد که مورد اعتماد نيست، اما بچه‌اى که مواظب طهارت و نجاست و اداى نماز است، نه تنها کراهت ندارد، بلکه مستحب است که براى تمرين دادن او، وى را به مسجد ببرند.
11- اجرا کردن حد در مسجد.
عروة‌الوثقى، فى بعض احکام المسجد.
12- مشغول شدن به صنعت.
توضيح المسائل، مسأله 914.
13- راه [ محل عبور] قراردادن مساجد، مگر اينکه دو رکعت نماز بخواند.
عروة‌الوثقى، فى بعض احکام المسجد.
14- مسجد را محل قضاوت و مرافعه قراردادن.
عروة‌الوثقى، فى بعض احکام المسجد.