کسى که نمى‌داند قبله کدام طرف است
1- کسى که تمام اطراف در نظر او مساوى است و وقت نماز هم وسعت دارد و فقط يک نماز هم بايد بخواند، مانند نماز صبح، در اينجا وظيفه‌اش روشن است و بايد چهار نماز به چهار طرف بخواند.
2- در صورتى که وقت نماز وسعت دارد و تمام اطراف در نظر او مساوى است و بايد دو نماز بخواند; مانند ظهر و عصر يا مغرب و عشا، در اينجا اين دو نماز را به دو صورت مى‌تواند بخواند:
الف) ابتدا نماز اول را به چهار طرف مى‌خواند و بعد نماز دوم را شروع مى‌نمايد و در هنگام خواندن نماز دوم لازم نيست که آن را از همان طرفى که نماز اول را شروع کرده است، شروع نمايد.
ب) نماز اول را به هر طرف خواند به دنبال آن، نماز دوم را به همان طرف مى‌خواند و خواندن نماز دوم به طرف ديگر جايز نيست، ولى احتياط مستحب آن است که روش اول انتخاب شود.
3- که در اين صورت به هر چند طرف که وقت اجازه مى‌دهد، نمازش را مى‌خواند.
4- بايد نماز اول را به چهار طرف خوانده و کسرى را به نماز دوم بدهد، يعنى به هر چند طرف که وقت دارد،نماز دوم را بخواند.
5- در اين صورت آخرين نمازى که مى‌خواند، به نيت عصر و نمازهاى قبلش را به نيت ما فى‌الذمه بخواند.
6- چهار رکعت آخر را به نيت عشا و بقيه وقت قبلى را به نيت نماز مغرب به هر چند طرف که مى‌تواند،بخواند.
7- اگر مى‌داند که قبله در چند طرف است، بايد فقط به همان اطرافى که يقين به قبله بودن يکى از آنها دارد، نماز بخواند.
8- حضرت امام صورت گمان را هم به صورت يقين داشتن ملحق فرموده‌اند. يعنى به هر چند طرف که گمان به قبله بودن آنها دارد، فقط به همان اطراف نماز بخواند ولکن بنا بر احتياط مستحب صورت گمان به صورت تحير و شک ملحق گردد.
عروة‌الوثقى، فى القبلة، مسأله 11، 13، 14، 16.