مستحبات احرام

مستحبات احرام

مستحبات احرام چند چيز است:

آن که قبلاً بدن خود را پاکيزه نموده، و ناخن و شارب خود را بگيرد، و موى زير بغل و عانه را ازاله نمايد.

کسى که قصد حج دارد از اول ماه ذى القعده و شخصى که قاصد عمره مفرده است پيش از يک ماه موى سر و ريش را رها کند. و بعضى از فقها به وجوب آن قائل شده اند، و اين قول اگر چه ضعيف است ولى احوط است.

آن که پيش از احرام در ميقات غسل احرام بنمايد. او اين غسل بنابر اظهر از زنى که در عادت ماهانه است و زنى که هنوز خون پس از زايمان او قطع نشده نيز صحيح است. و تقديم اين غسل بر ميقات در صورتى که خوف آن باشد که در ميقات آب يافت نشود جايز است، و در صورت تقديم اگر در ميقات آب يافت شد مستحب استغسل را اعاده بنمايد. و بعد از اين غسل اگر مکلف محدث بحدث اصغر شد يا چيزى را خود يا لباسى را پوشيد که بر محرم حرام است غسل را اعاده نمايد.

و اگر مکلف در روز غسل نموده آن غسل تا آخر شب آينده کفايت مى کند، و همچنين اگر غسل در شب نموده تا آخر روز آينده کافى است.

آنکه هنگام غسل دعا کند آنچنانکه شيخ صدوق (ره) ذکر فرموده است، و بگويد:

»بسم الله و بالله اللهم اجعله لى نورا و طهورا و حرزا و امنا من کل خوف، و شفاء من کل داء و سقم. اللهم طهرنى و طهر قلبى و اشرح لى صدري، و اجر على لسانى محبتک، و الثناء عليک، فانه لا قوه لى الا بک، و قد علمت ان قوام دينى التسليم لک، و الاتباع لسنه نبيک صلواتک عليه و آله«.

آن که هنگام پوشيدن دو جامه احرام دعا کند و بگويد:

»الحمدلله الذى رزقنى ما اوارى به عورتى و اودى فيه فرضي، و اعبد فيه ربي، و انتهى فيه الى ما امرني. الحمدلله الذى قصدته فبلغني، و اردته فاعاننى و قبلنى و لم يقطع بي، و وجهه اردت فسلمني، فهو حصني، و کهفي، و حرزي، و ظهري، و ملاذي، و رجائي، و منجاي، و ذخري، و عدتى فى شدتى و رخائي«.

آن که دو جامعه احرام از پنبه باشد.

آن که احرام را بعد از فريضه ديگر، و در صورت عدم تمکن از آن بعد از دو يا شش رکعت نماز نافله، و شش رکعت افضل است، در رکعت اول پس از حمد سوره توحيد و در رکعت دوم سوره جحد را بخواند، و بعد از نماز، حمد و ثناى الهى را به جا آورد، و بر پيغمبر و آل او صلوات بفرستد آنگاه بگويد:

اللهم انى اسالک ان تجعلنى ممن استجاب لک، و آمن بوعدک و اتبع امرک، فانى عبدک و فى قبضتک، لا اوقى الا ماوقيت، ولا آخذ الا ما اعطيت، و قد ذکرت الحج، فاسالک ان تعزم لى عليه على کتابک، و سنه نبيک صلى الله عليه و آله، و تقوينى على ما ضعفت عنه، و تسليم منى مناسکى فى يسر منک و عافيه، و اجعلنى من وفدک الذى رضيت و ارتضيت و سميت و کتبت.

اللهم انى خرجت من شقه بعيده و انفقت مالى ابتغاء مرضاتک.

اللهم فتمم لى حجتى و عمرتي.

اللهم انى اريد التمتع بالعمره الى الحج على کتابک و سنه نبيک، صلى الله عليه و آله، فإن عرض لى عارض يحبسني، فحلنى حيث حبستنى لقدرک الذى قدرت على اللهم ان لم تکن حجة فعمرة.

احرم لک شعري، وبشري، ولحمى ودمي، وعظامي، ومخي، وعصبي، من النساء و الثياب، و الطيب، ابتغى بذلک وجهک والدار الاخرة«.

آن که به نيت احرام، همزمان با گفتن تلبيه، تلفظ نموده.

آن که مردان تلبيه را بلند بگويند.

(10) آن که در تلبيه بگويد:

(لبيک اللهم لبيک، لبيک لا شريک لک لبيک، ان الحمد و النعمة لک و الملک لا شريک لک لبيک).

»لبيک ذا المعارج لبيک، لبيک داعيا الى دار السلام لبيک، لبيک غفار الذنوب لبيک، لبيک اهل التلبية لبيک، لبيک ذا الجلال و الاکرام لبيک، لبيک تبعدى و المعاد اليک لبيک، لبيک تستغنى و يفتر اليک لبيک، لبيک مرهوبا و مرغوبا اليک، لبيک اله الحق لبيک، لبيک ذا النعماء و الفضل الحسن الجميل لبيک، لبيک کشاف الکرب العظام لبيک، لبيک عبدک و ابن عبديک لبيک، لبيک يا کريم لبيک«.

(11) آن که در تلبيه را در حال احرام تکرار کند، و در وقت برخواستن از خواب، و بعد از هر نماز، و هنگام هر سوار شدن و يا پياده شدني، و هنگام بالا رفتن از تل يا سرازيسر شدن از آن، و هنگام ملاقات با شخ سواره، و در سحرها مستحب است تلبيه را بسيار بگويد اگر چه محرم جنب و يا حائض باشد، و اينکه قطع ننمايد تلبيه گفتن را در عمره تمتع تا آن که جاى خانه هاى قديمى مکه را ببيند، و در حج تمتع تا ظهر روز عرفه، چنانچه در مسأله (186) گذشت.