در چه مواردی منظور از احتیاط، احتیاط مستحب بوده و با چه عباراتی در رساله های عملیه بیان می شود؟

پاسخ

• امام، بهجت، فاضل، سیستانی، مکارم، صافی و نوری: اگر در رساله های عملیّه قبل از احتیاط فتوایی برخلاف آن آمده باشد، مثل آنکه در مسأله ای فتوا داده سپس بگوید: «اگر چه احتیاط چنین است»، اول احتیاط کند سپس برخلاف آن فتوا دهد،مانند اینکه بگوید: «ظرف نجس را یکمرتبه در آب کر بشویند پاک می شود، اگر چه احتیاط آن است که سه مرتبه بشویند»؛یا اینکه بعد از احتیاط بگوید: «اگر چه حکم این است» و یا بگوید: «اگر چه اقوی این است» که استحباب از آن فهمیده شود، مثل اینکه بگوید: «أولی و احوط چنین است» یا «الأحوط الأولی»؛ بیانگر احتیاط مستحب است. [1].
• خویی، تبریزی و وحید: احتیاط ذکر شده در مسائل، اگر قبل یا بعد از آن فتوا باشد، احتیاط مستحبی است که ترک آن جایز است. همچنین اگر بگوییم «یجوز علی اشکال» یا «علی تأمّل».[2].
• شبیری: احتیاط مستحب در جایی است که قید استحبابی یا مستحب همراه احتیاط آمده است.[3].

منابع:

1. امام: تحریرالوسیلة، ج 1، کتاب التقلید، م 34؛بهجت: رساله م 10؛ بهجت: رساله، با استفاده از م 10؛ فاضل : جامع المسائل ، ج 2، س 31؛ سیستانی: المسائل المنتخبه، التقلید م 21؛ مکارم: رساله، م 9؛ صافی: هدایة العباد، ج1، التقلید، م 37.
2. خویی، تبریزی و وحید: منهاج الصالحین، کتاب التقلید، م 31.
3. شبیری: رساله، م 7.