12- زايل کردن مو از بدن
مسأله 140- مُحرِم نبايد مو از بدن خود جدا کند، خواه با تراشيدن باشد يا قيچى کردن، يا کندن به هر وسيله ديگر، خواه شخصاً اين کار را انجام دهد، يا ديگرى را وادارد که او را اصلاح نمايد، حتّى يک مو از بدن جدا کردن جايز نيست، و فرقى ميان اعضاى بدن نمى باشد.
مسأله 141- شانه زدن موى سر و صورت اگر بداند سبب جدائى موها مى شود جايز نيست، بلکه احتياط آن است که در حال احرام از شانه کردن موها خوددارى کند، و هنگام خاراندن بدن نيز بايد مواظب باشد موئى جدا نشود.
مسأله 142- هرگاه داشتن مو سبب بيمارى گردد، يا ناراحتى شديد توليد کند، جايز است آن را زايل کند، ولى کفّاره دارد، و کفّاره آن در مسأله آينده مى آيد.
مسأله 143- هرگاه عمداً سر خود را بتراشد، يا موهاى زير هر دو بغل يا يکى را زايل کند، کفّاره آن يک گوسفند است، ولى اگر از روى ضرورت سر خود را بتراشد مخيّر
[72]
است ميان يک گوسفند، يا سه روز روزه، يا اطعام شش فقير به هر کدام دو مدّ طعام (تقريباً يک کيلو و نيم) و احتياط واجب آن است که در زايل کردن موى زير بغل نيز همين کفّاره را بدهد، امّا اگر مقدارى از موى سر يا صورت يا زير گلو يا زير بغل و مانند آن را زايل کند، يک فقير را اطعام نمايد کافى است.
مسأله 144- اگر از روى ندانستن مسأله، يا فراموشى و غفلت موى بدن را زايل کند کفّاره ندارد، و هرگاه در موقع وضو و غسل دست بر بدن بکشد و موهائى کنده شود چيزى بر او نيست، امّا اگر بدون هدفى دست بر سر و صورت يا بدن بکشد و موهائى از او جدا شود احتياط واجب آن است که مقدارى غذا به فقير دهد.
مسأله 145- مُحرِم نمى تواند مو از بدن ديگرى زايل کند خواه طرف مقابل مُحرِم باشد يا غير مُحرِم، خواه با تيغ باشد يا قيچى، يا وسيله ديگر (ولى اين کار کفّاره ندارد) بنابراين در منى به هنگام بيرون آمدن از احرام، افراد مُحرِم
[73]
نمى توانند سر ديگران را بتراشند، يا اصلاح کنند، بلکه بايد اوّل خودشان از احرام بيرون آيند و بعد چنين کنند.