اوّل: نیّت

اوّل: نيّت

مسأله 63- نيّت احرام چنين است که قصد مى کند امورى را که بعداً به آن اشاره مى شود بر خود حرام بشمرد و به دنبال آن به اعمال عمره يا حج بپردازد، و کافى است با در نظر گرفتن اين معنى به زبان يا در قلبش بگويد: «احرام مى بندم براى عمره تمتّع از حجّ واجب (يا مستحب) براى خودم (يا براى کسى که از طرف او نيابت دارم) قربة الى اللّه» و منظورش از احرام مى بندم، بناگذارى بر تحريم کارهاى مزبور بر خويش است.

و در احرام حج مى گويد: «احرام مى بندم براى حجّ واجب قربة الى اللّه» و در عمره مفرده مى گويد: «احرام مى بندم براى عمره مفرده قربة الى اللّه.»

[46]

مسأله 64- لازم نيست نيّت را بر زبان جارى کند بلکه کافى است چنين قصدى در دل او باشد، ولى بهتر است علاوه بر قصد باطنى بر زبان نيز جارى سازد.

مسأله 65- منظور از قصد قربت، قصد جلب رضاى خدا و قرب به ذات پاک او است، و بايد در همان حال، قصد انجام مناسک عمره يا حج را داشته باشد، و بهتر است از همان اوّل تعيين کند که قصد عمره دارد، يا حج، و منظورش مثلاً «حَجّة الاسلام» است (يعنى حجّ واجب به خاطر استطاعت) يا «حجّ مستحب»، يا «حجّ نذرى،» يا «نيابت»، ولى اگر از اوّل نيّت احرام کند به اين قصد که نوع عمل را بعداً تعيين نمايد نيز مانعى ندارد.

مسأله 66- هرگاه در موقع نيّت احرام و تحريم آنچه بر مُحرِم حرام است بر خويش، نيّت شکستن بعضى از اينها را داشته باشد (مثل اين که در همان موقع در حال سفر باشد و بدون ضرورت زير سقف اتومبيل يا هواپيما باشد) براى احرام او خالى از اشکال نيست.

[47]

و اگر در آغاز، نيّت ترک همه را داشته باشد، و بعد از احرام بستن نيّت او عوض شود، و يا بعضى از آن اعمال را مرتکب گردد، ضرر به احرام او نمى زند، هرچند در مواردى بايد کفّاره بدهد.

مسأله 67- دانستن امور مزبور به طور مشروح لازم نيست بلکه کافى است اجمال آنها را بداند.