بيتوته به منى
«1220» م - واجب است بر حاج که شب يازدهم ذى الحجة و شب دوازدهم را در منى بيتوته کند، و مى‌تواند از سر شب تا بعد از نيمه شب يا قبل از نيمه شب تا طلوع فجر در آنجا بماند و اولى براى کسى که نصف اول شب را آنجا مانده و بيرون رفته اين است که پيش از طلوع فجر وارد مکه نشود.
«1221» م - چند طايفه بايد در شب سيزدهم نيز تا نصف شب بمانند:
اول - کسى که صيد کرده است در احرام خواه در احرام عمره باشد يا احرام حج حتى اگر شکار کرده ولى نکشته باشد، لکن غير از صيد کردن چيزهاى ديگر که از صيد بر محرم حرام است مثل خوردن گوشت صيد و نشان دادن صيد به صياد و غير آن را اگر اجتناب نکرده واجب نيست بيتوته شب سيزدهم.
دوم - کسى که نزديکى با زن کرده در احرام چه در قبل و چه در دبر و چه با زن خود يا اجنبيه. ولى غير از جماع کارهاى ديگر مثل بوسيدن و لمس و غير آن را اگر اجتناب نکرده واجب نمى‌شود بيتوته شب سيزدهم.
سوم - کسى که در روز دوازدهم کوچ نکرد از منى و غروب شب سيزدهم را درک کرد.
«1222» م - چند طايفه‌اند که واجب نيست در شبهاى يازده و دوازده و سيزدهم در منى بماند:
اول - بيماران و پرستاران آنها، و ديگر کسانى که براى آنها مشقت داشته باشد ماندن به هر عذرى که باشد و احتياط آن است که اگر از روى فراموشى يا ندانستن مسئله يا بواسطه داشتن عذر مثل بيمارى يا پرستارى، بيتوته در منى را ترک کرد گر چه گناه نکرده ولى يک گوسفند قربانى کند.
دوم - کسانى که ترس آن دارند که اگر شب را بمانند مال آنها يا جان آنها در مکه از بين مى‌رود بشرطى که مال معتد به باشد.
سوم - شبانهايى که احتياج دارد حيوانات آنها به چرانيدن در شب.
چهارم - کسانى که متکفل آب دادن يا متکفل ساير کارهاى لازم آنها به حجاج هستند در مکه.
پنجم - کسانى که شب را در مکه بيدار باشند و به عبادت مشغول باشند تا صبح و کار ديگرى جز آن نکنند مگر کارهاى ضرورى از قبيل خوردن و آشاميدن بقدر احتياج و تجديد وضو، و يا کسانى که طواف خانه خدا را نموده‌اند و در عبادات خود باقى مانده‌اند سپس از مکه بيرون رفته‌اند و از عقبه مدينين گذشته باشند چنين اشخاصى مى‌توانند در راه بيتوته نمايند و لازم نيست خود را به منى برسانند.
«1223» م - کسى که در احرام عمره تمتع از صيد و زن اجتناب نکرده بايد شب سيزدهم بماند، و اين حکم اختصاص به احرام حج ندارد.
«1224» م - مقدار شب که واجب است در اين سه شب بيتوته کرد از اول شب است تا نصف آن، پس کسى که از غروب بيتوته کرد در منى تا نيمه شب مانع ندارد بعد از آن بيرون برود، و احتياط مستحب آن است که پيش از طلوع صبح وارد مکه نشود.
«1225» م - کسى که در اول شب بى عذر به منى نيامده باشد واجب است که قبل از نيمه شب برگردد و تا صبح بماند.
«1226» م - نيمه شب را بايد از اول غروب تا طلوع آفتاب حساب کنند بنابر احتياط واجب، و احتياط آن است که در اينجا از مغرب شرعى حساب کنند.
«1227» م - بيتوته در منى از عبادات است و بايد با نيت خالص براى اطاعت خداوند بجا آورد.
«1228» م - جايز نيست در غير مکه مشغول عبادت شود و به منى نرود، حتى در بين راه منى و مکه به احتياط واجب، مگر شخصى که طواف خانه خدا را کرده که در مسئله 1222 گفته شد.
«1229» م - کسى که ترک کند بتوته به منى را در شبى که واجب است بماند براى هر شبى يک گوسفند بايد قربانى کند.
«1230» م - فرقى نيست در واجب بودن قربانى بين آنکه از روى علم و عمد باشد يا بنابر احتياط واجب از روى عذرى باشد يا از روى نسيان باشد يا از روى ندانستن مسأله.
«1231» م - کسانى که در مکه تا صبح به عبادت مشغول بودند و نيامده‌اند به منى قربانى بر آنها واجب نيست.
«1232» م - چهار طايفه‌اى که در مسأله 1222 گفته شد واجب نيست در منى بمانند در صورتى که نماندند بايد براى هر شب يک گوسفند کفاره قربانى کنند، بنا به احتياط واجب بجز طايفه پنجم و آن دسته‌اى است که در مسئله 1222 بيان شد.
«1233» م - گوسفندى که بايد قربانى شود هيچ يک از شرايط هدى را که در منى براى حج بايد ذبح کنند لازم نيست داشته باشد گر چه احتياط آن است که ذبح در کفاره هم شرايط ذبح هدى را داشته باشد.
«1234» م - گوسفندى را که بايد قربانى کند محل معينى ندارد حتى مى‌تواند پس از مراجعت به محل خود قربانى بکند گر چه بهتر است که در منى قربانى کند..
«1235» م - اگر قسمتى از اول شب که بايد در منى بيتوته کرد، درک نشود يا زودتر از نصف شب از منى خارج شوند، احتياط واجب آن است که يک گوسفند قربانى کنند مگر آنکه نيمه دوم شب را کاملاً در منى باشد و فرقى بين صورت عذر و عدم عذر نيست.
«1236» م - کسانى که جايز است براى آنها کوچ کردن در روزه دوازدهم بايد بعد از ظهر کوچ کنند و جايز نيست قبل از ظهر، کسانى که در روز سيزدهم کوچ مى‌کنند مختارند هر وقت را بخواهند کوچ کنند.