سوم از واجبات منى- تقصير است
«1120» م - هر مکلفى مختار است که بعد از ذبح کردن، يا سر بتراشد و يا از ناخن يا موى خود قدرى بچيند مگر چند طايفه:
اول - زنها که بايد از مو يا ناخن خود قدرى بگيرند، و کافى نيست ظاهراً براى آنها سر تراشيدن.
دوم- کسى که سال اول حج او باشد، که بايد سر بتراشد.
سوم- کسى که موى سر خود را به عسل يا »صمغ« يا نحو آن براى رفع شپش و نحو آن چسبانيده باشد بايد سر بتراشد.
چهارم - کسى که موى خود را جمع کرده و گره زده و درهم پيچيده و بافته است بايد سر بتراشد.
پنجم - خنثاى مشکل اگر از اين سه دسته اخير نباشد بايد تقصير کند و سر را نتراشد.
«1121» م - اگر خنثاى مشکل از اين سه طايفه باشد، لازم است هم تقصير کند و هم سر بتراشد و بنابر احتياط واجب تقصير را بر حلق مقدم بدارد.
«1122» م - احتياط آن است که کسى که سر را مى‌تراشد تمامش را بتراشد.
«1123» م - در تقصير کفايت مى‌کند مقدار کمى از موى سر يا ريش يا شارب را چيدن به هر نحو و با هر آلت که باشد، و يا ناخن گرفتن، و بهتر است که هم مقدارى از مو بگيرد و هم ناخن را بگيرد.
«1124» م - سر تراشيدن و تقصير چون از عبادات است بايد با نيت خالص از رياء و براى اطاعت خداوند باشد و بدون آن صحيح نيست، و آنچه بايد به آن حلال شود حلال نمى‌شود.
«1125» م - جايز است سر را خود انسان بتراشد يا به سلمانى بدهد، و همچنين در تقصيرو بايد خودش نيت کند، و بهتر آن است که سلمانى هم نيت کند.
«1126» م - کسانى که سر تراشيدن بر آنها متعين است مثل اشخاصى که در مسأله اول ذکر شد، اگر سر آنها مو نداشته باشد بايد تيغ را بکشند بسر آنها، و آن کافى است از تراشيدن سر و احتياطاً بعد از کشيدن تيغ به سر، تقصير هم بنمايد.
«1127» م - کسانى که مخير هستند ميان تراشيدن سر و گرفتن موى ريش يا شارب و گرفتن ناخن، اگر سرشان مو نداشت بايد تقصير کنند، و اگر هيچ مو نداشتند حتى موى ابرو بايد ناخن بگيرند، و اگر آن را هم نداشتند تيغ را بسر بکشند کافى است.
«1128» م - تراشيدن ريش کفايت نمى‌کند از تقصير.
«1129» م - اکتفا کردن به تقصير موى زير بغل يا عانه محل اشکال است.
«1130» م - محل تراشيدن سر و تقصير نمودن منى است، و جايز نيست اختياراً در غير آنجا.
«1131» م - احتياط واجب آن است که در روز عيد باشد و اگر در روز عيد انجام نداد بعيد نيست جواز تأخير تا آخر ذيحجة گر چه احتياط در عدم تأخير از ايام تشريق است.
«1132» م - اگر کسى سر نتراشيد و تقصير نکرد در منى و از آنجا کوچ کرد بايد مراجعت کند و عمل را انجام بدهد، و فرقى نيست در اين حکم بين کسى که عمداً ترک کرده يا نسياناً و سهواً يا بواسطه مسأله ندانستن.
«1133» م - اگر براى اين شخص ممکن نشود بر گشتن به منى هر جا که هست سر بتراشد يا تقصير کند، و موى خود را بفرستد به منى در صورت امکان، و مستحب است که مو را در منى دفن کند در محل خيمه خود.
«1134» م - جايز نيست طواف حج بکند قبل از تقصير يا سر تراشى، و همچنين سعى را جايز نيست جلو بيندازد.
«1135» م - اگر قبل از سر تراشى يا تقصير طواف و سعى کند از روى سهو يا جهل به حکم، بايد برگردد و سر بتراشد يا تقصير کند، و پس از آن بنابر احتياط واجب طواف و نماز آن و سعى را بجا آورد، و اگر نمى‌تواند به منى برگردد هر جا هست سر بتراشد و تقصير کند و اعاده کند طواف و نماز و سعى را بنا بر احتياط واجب.
«1136» م - اگر از روى علم و عمد اينکار را کرده بايد علاوه بر اعاده طواف و نماز و سعى يک گوسفند ذبح کند.
«1137» م - اگر فقط طواف را از روى علم و عمد مقدم داشته گوسفند لازم است، و اگر فقط سعى را مقدم داشته گوسفند لازم نيست، لکن بايد اعاده کند آن را بعد از حلق يا تقصير و طواف و نماز آن.
«1138» م - اگر از روى علم يا جهل يا نسيان بعد از طواف يا سعى يا هر دو، سر را تراشيدن يا تقصير کرد، تکرار حلق يا تقصير لازم نيست، و طواف و نماز و سعى را اعاده نمايد.
«1139» م - واجب است در منى اول رمى جمره عقبه و بعد از آن ذبح و به احتياط واجب از آن حلق يا تقصير نمايد.
«1140» م - اگر بر خلاف اين ترتيب عمل کند پس اگر از روى غفلت و سهو بوده اعاده لازم نيست، و اگر از روى جهل به مسأله بوده بعيد نيست که اعاده نخواهد و احتياط به اعاده است، و اگر از روى علم و عمد بوده در صورت امکان احتياط راترک نکند.
«1141» م - بعد از آنکه محرمى که وظيفه‌اش سر تراشيدن بود، سر تراشيدن يا تقصير کردن بود تقصير کرد حلال مى‌شود بر او تمام چيزهائيکه حرام شده بواسطه احرام حج، مگر زن و بوى خوش، و اما صيد از دو جهت حرمت داشت: يکى آنکه در حرم صيد جايز نيست نه براى محرم ونه براى غير محرم و اين حرمت باقى است، دوم آنکه بر خصوص محرم نيز صيد جايز نيست چه در حرم باشد يا غير حرم و به نظر ما بواسطه حلق يا تقصير از جهت دوم يعنى حرمت صيد براى محرم بنابر احتياط حرمت برداشته نشده، پس براى او صيد در خارج حرم هم بنابر احتياط حرام است.