واجبات سعى
(مسأله 118) هشت چيز در سعى واجب است:
اول ـ نيت است: پس اگر سعى او براى عمره تمتع است: چنين نيت کند که براى انجام فرمان خداوند عالم هفت مرتبه سعى عمره تمتع حجّة الاسلام را بين صفا و مروه بجا مى آورم، و مستحب است نيت را به زبان بياورد، و بايد پيش از شروع به سعى نيت کند که از اول جزء آن با نيت باشد.
دوم و سوم ـ آن است که سعى را از صفا ابتداء و به مروه تمام کند. و احتياط آن است که براى تحصيل اطمينان قدرى از تلّى که در جانب صفا و مروه است بالا رود، و از آنجا شروع و به آنجا ختم کند.
چهارم ـ آن است که هفت مرتبه سعى کند، نه کمتر و نه بيشتر.
(مسأله 119) اگر عمداً بيشتر از هفت بار سعى کند سعيش باطل مى شود، و اگر از جهت ندانستن مسأله يا فراموشى، زياد کند سعيش صحيح است.
(مسأله 120) اگر سعى را فراموش کرده و يا سهواً از هفت مرتبه کمتر بجا آورد، بايد هر وقت بيادش آمد تمام يا بقيه آن را انجام دهد، و اگر از مکه بيرون رفته، اگر چه به وطنش رسيده باشد، بايد برگردد و آن را بجا آورد. و اگر نتواند برگردد بايد نايب بگيرد، و احتياط مستحب آن است که اگر چهار مرتبه سعى نکرده، بعد از اتمام اول، آن را از سر بگيرد.
(مسأله 121) کسى که سهواً از هفت مرتبه کمتر سعى کند، آنچه بر او به سبب احرام حرام شده، تا بقيه سعيش را انجام ندهد حلال نمى شود، و اگر به خيال آن که محل شده با زن نزديکى کند، يک بقره کفاره دارد بنابر احوط، و هم چنين است اگر ناخن بگيرد.
(مسأله 122) اگر کسى سعى را فراموش کند و يادش نيايد، تا به شهر خودش برگردد، و براى او مشکل باشد که به مکه برگردد بايد نايب بگيرد و اگر قبل از انجام سعى با زن نزديکى کرده باشد بايد کفاره بدهد. و اگر «تقليم اظفار» نمايد بايد بنابر احتياط کفاره بدهد.
(مسأله 123) اگر بعد از منصرف شدن از سعى، شک در عدد آن کند، به آن شک اعتنا نکند، و سعيش صحيح است، ليکن اگر احتمال مى دهد که کمتر از هفت مرتبه سعى کرده است، احتياط آن است که دوباره سعى کند.
(مسأله 124) اگر در بين آن که مشغول سعى است و در مروه مى باشد شک کند که هفت بار سعى کرده يا بيشتر، به شکّش اعتنا نکند، و بنا را بر تمام گذارد.
(مسأله 125) اگر در بين صفا و مروه شک کند که اين مرتبه هفتم است يا هشتم، سعيش باطل است، و بايد از سر بگيرد.
پنجم ـ آن است که سعى بين صفا و مروه از طريق معمول و متعارف باشد، و از غير آن صحيح نيست.
ششم ـ آن است که در وقت رفتن به مروه رو به مروه باشد، و در وقت برگشتن به صفا رو به صفا، پس اگر بطور قهقرى برود و برگردد که در وقت رفتن به مروه رويش به صفا، و در برگشتن رويش به مروه باشد، سعيش صحيح نيست.
هفتم ـ آن است که لباس و کفش او مباح باشد، بلکه بنابر احوط چيز غصبى همراه نداشته باشد، و اگر سواره سعى مى کند بايد مرکب او غصبى نباشد.
هشتم ـ از واجبات، ترتيب بين طواف و سعى است، و اگر فراموش کرد يا به جهت ندانستن مسأله، پيش از طواف سعى کرد، احتياط واجب آن است که دوباره بعد از طواف سعى را بجا آورد.