2 ـ وقوف در عرفات
مسأله: دوّم از واجبات حج تمتّع: وقوف (يعنى بودن) در سرزمين عرفات است با قصد قربت، و چنين نيّت مى‌کند: در سرزمين عرفات از اذان ظهر تا غروب آفتاب وقوف مى‌کنم براى حج تمتّع قربةً الى الله.
مسأله: حدود عرفات به وسيله علامتهاى موجود تعيين شده است و وقوف خارج از آن کافى نيست.
مسأله: وقت وقوف در عرفات از اوّل اذان ظهر روز نهم ذى‌الحجّه است تا غروب آفتاب، و اين وقوف فى‌الجمله از ارکان حج است که ترک عمدى تمام آن موجب بطلان حج مى‌شود ولى اگر مقدارى از اين وقت را عمداً ترک نمايد معصيت کرده اما حج باطل نيست، و در غير عمدش معصيت نيز نيست.
مسأله: اگر کسى از روى فراموشى وقوف به عرفات را به کلّى ترک کرد تا وقت وقوف تمام شد حجّش صحيح است و به وقوف مشعر اکتفا مى‌شود، و اگر تا وقت باقى است يادش آمد بايد فوراً به عرفات برود و وقوف را انجام دهد چه آن وقت باقيمانده از وقت وقوف اختيارى عرفه باشد (که از اوّل اذان ظهر است تا غروب آفتاب) يا وقت اضطرارى آن (که از اوّل غروب آفتاب روز عرفه است تا اذان صبح عيد قربان) و در اين صورت به هر اندازه که وقوف کند حتّى ربع ساعت يا کمتر کافى است و بودن تمام شب لازم نيست.
مسأله: اگر از روى فراموشى قبل از غروب آفتاب از عرفات خارج شد چنانچه تا وقت باقى است متوجه شود بايد به عرفات برگردد، و اگر متوجه نشد چيزى بر او نيست و حجش صحيح است.
مسأله: اگر قاضى عامّه به ثبوت هلال حکم نمود و نزد شيعه ثابت نشد در موارد تقيّه دو صورت دارد:
1 ـ شيعه علم به خلاف ندارد، دراين صورت تبعيّت از قاضى عامّه نمايد و وقوف عرفه و مشعر طبق فتواى آنها مانعى ندارد و حج صحيح است.
2 ـ شيعه علم به خلاف داشته باشد (مثلاً يقين دارد يا بيّنه شرعيّه اقامه شده که عرفه دوشنبه است و قاضى عامّه يکشنبه را عرفه قرار داده) اگر احتياط حرجى باشد و با مشکل زياد مواجه گرد بعيد نيست بگوئيم وقوف بر طبق فتواى قاضى مجزى است و حج صحيح است ولى سزاوار است احتياط ترک نشود، و در اين صورت انجام دادن اعمال منى در روز عيد حقيقى حرجى نيست و بايد در مثال مزبور اعمال منى را روز سه شنبه انجام دهد.