فصل چهارم ـ سعى بين صفا و مروه
چهارمين عمل واجب عمره سعى ميان دو کوه صفا و مروه است.
مسأله225 ـ واجب است محرم بعد از نماز طواف بين دو کوه صفا و مروه سعى کند يعنى از صفا به مروه برود که شوط اول محسوب مى شود و از مروه به صفا برگردد که شوط دوم است. و همين طور بايد هفت شوط برود به طورى که شوط هفتم به مروه ختم شود. ابتدا کردن به مروه و ختم به صفا صحيح نيست.
مسأله226 ـ در سعى نيت شرط است و در نيت بايد قصد قربت و اخلاص داشته باشد و تعيين کند که سعىِ عمره مفرده است يا عمره تمتع يا حج تمتع.
مسأله227 ـ طهارت از حدث و خبث در سعى شرط نيست.
مسأله228 ـ واجب است سعى را بعد از طواف و نماز آن بجا آورد و اگر پيش از آن انجام دهد، صحيح نيست.
مسأله229 ـ جايز نيست شخص پس از طواف و نماز آن سعى را بدون عذر تا روز بعد به تأخير بيندازد. ولى تأخير آن تا شب مانع ندارد.
مسأله230 ـ در هر شوط بايد تمام مسافت بين کوه صفا و مروه پيموده شود ولى بالا رفتن از آنها لازم نيست.
مسأله231 ـ واجب است شخص در وقت رفتن به طرف مروه رو به مروه باشد و در وقت رفتن به صفا رو به صفا باشد. بنابراين اگرعقب عقب برود سعى او صحيح نيست. ولى نگاه کردن به طرف چپ يا راست يا پشت سر اشکال ندارد.
مسأله232 ـ واجب است سعى بين صفا و مروه از راه متعارف باشد.
مسأله233 ـ سعى از طبقه دوم تا زمانى که احراز نشده که ميان دو کوه صفا و مروه است نه بالاى آنها، صحيح نيست.
مسأله234 ـ نشستن يا خوابيدن در صفا و مروه يا بين آن دو در اثناى سعى براى استراحت جايز است.
مسأله235 ـ کسى که مى تواند سعى را خودش بجا آورد، بايد خود آن را انجام دهد و جايز است آن را پياده يا سواره انجام دهد و يا او را حمل کنند، لکن، پياده رفتن افضل است. و اگر هيچ يک از اين ها ممکن نبود، بايد نايب بگيرد.
احکام عمومى ترک سعى و کم و زياد کردن آن
مسأله236 ـ سعى مانند طواف، رکن است و ترک عمدى يا سهوى آن حکم ترک عمدى يا سهوى طواف را دارد.
مسأله237 ـ اگر کسى سهواً بعض سعى را ترک کند و از عمره محلّ شود، در صورتى که با همسر خود نزديکى کند بايد علاوه بر انجام سعى، بنابراحتياط واجب يک گاو هم کفاره بدهد.
مسأله238 ـ اگر شخصى از روى فراموشى زيادتر از هفت شوط سعى کند چه يک مرتبه يا بيشتر، سعى او صحيح است و چيزى بر عهده او نيست. جاهل به حکم نيز در اين مسأله حکم ناسى را دارد.
مسأله239 ـ اگر کسى به نيت سعى، هفت شوط زيادتر بجا آورد مثل کسى که فکر مى کرده که مجموع رفت و برگشت يک شوط است، سعى او صحيح است و اعاده آن واجب نيست. و همچنين اگر در اثناى سعى متوجه شود که هر بار رفت يا برگشت يک شوط محسوب مى شود، سعى او صحيح است و اعاده آن واجب نيست، اگر چه بهتر است مقدار زائد را از زمانى که متوجه مى شود رها کند.
مسأله240 ـ اگر شخصى از روى سهو سعى را کم به جا آورد، واجب است هر وقت متوجه شد آن را تمام کند. و اگر بعد از مراجعت به وطن خود متوجه آن شود، بايد به مکه برگردد و سعى را تمام کند مگر آنکه براى او مشقّت و حرج داشته باشد که در اين صورت بايد نايب بگيرد.
مسأله241 - اگر بعد از تمام شدن سعى ياهر دورى شک در دُرست انجام دادن آن نمايد اعتناء نکند و سعيش صحيح است و همينطور اگر در بين رفت و آمد شک در صحيح بجا آوردن جزء قبل کند اعتناء نکند.