محرّمات حرم
اوّل : شکار صحرائى ، همچنان که در مسأله ( 199) گذشت .
دوّم : کندن و يا بريدن هر چيزى که در حرم روئيده باشد ، خواه درخت و يا غير آن باشد ، ولى بريده شدن بعضى از چيزهائى که در حرم رويده بر اثر راه رفتن متعارف و معمولى اشکالى ندارد ، همچنان که رها کردن حيوانات بجهت چريدن از علف حرم اشکالى ندارد ، ولى چيدن علف جهت ذخيره ساختن ، هر چند براى شتر باشد ، جايز نيست ، و از حکم حرمت کندن و بريدن چند مورد استثناء ميشود :
1ـ إذخر ، که گياه معروفى است .
2ـ نخل خرما و درخت ميوه .
3ـ درختان و علفهايى که خود انسان آنها را نشانده و کاشته است خواه در ملک خودش باشند يا در ملک ديگرى .
4ـ درختان و علفهائى که در خانه و منزل انسان پس از اينکه منزل او شده برويد ، و اما درختان و علفهائى که از قبل در آنجا بوده اند ، کندن و يا بريدن آنها جايز نيست .
مسأله 281 : درختى که اصل و ريشه آن در حرم باشد و شاخه و برگ آن در بيرون حرم و يا برعکس ، حکم درختى را دارد که هم اصل و هم شاخه و برگش در حرم باشد .
مسأله 282 : بنابر احتياط کفاره کندن هر درختى قيمت همان درخت است ، و کفاره بريدن قسمتى از آن قيمت همان قسمت است ، و امّا بريدن و کندن علف کفاره ندارد .
سوّم : جارى نمودن حدود و قصاص و تعزير بر کسى که در بيرون حرم جنايت کرده و به آن پناه آروده است ، ولى جايز نيست به جانى آب يا خوراکى داده شود ، و همچنين جايز نيست با او صحبت و يا خريد و فروش شود و يا پناه و جايى به او داده شود ، تا اينکه ناچار به بيرون آمدن از حرم شود ، و دستگير و مجازات گردد .
چهارم : بنابر قولى : برداشتن چيز گم شده در حرم ، ولى اظهر اين است که کراهت شديدى دارد و حرام نيست ، پس اگر آن را برداشت و علامتى نداشت که از روى آن ممکن باشد مالک آن را پيدا کند و به او برساند ، جايز است آن را متلّک کند ، هر چند قيمت آن يک درهم يا بيشتر باشد ، ولى اگر علامت ـ بتوضيحى که ذکر نموديم ـ داشت ، پس اگر قيمت آن به يک درهم نرسد ، واجب نيست آن را به مردم جهت پيدا شدن مالک معرفى نمايد ، و احتياط اين است که آن را از طرف مالکش صدقه بدهد ، و اگر قيمتش يک درهم و يا بيش از آن باشد ، واجب است يک سال تمام آن را معرفى کند ، و در صورت پيدا نشدن مالک ، بنابر احتياط آن را از طرف مالکش صدقه بدهد .