فصل ششم: بيتوته در منى
بيتوته به معناى شب را سپرى کردن است، مقصود از بيتوته در منى آن است که حاجى شبهاى يازدهم و دوازدهم ذى‌حجّه در منى بماند.
مسأله 989) بيتوته در منى از واجبات حجّ است و وقت آن از غروب آفتاب تا نيمه شب يا از نيمه شب تا طلوع فجر است.
مسأله 990) بنابر احتياط، نيمه اوّل شب را از غروب شرعى تا طلوع آفتاب و نيمه دوّم را از هنگام غروب آفتاب تا طلوع فجر حساب کنند.
مسأله 991) کسى که نيمه اوّل شب را در منى سپرى کرده پس از آن مى‌تواند از منى بيرون برود، ولى احتياط مستحبّ آن است که پيش از طلوع صبح وارد مکّه نشود.
مسأله 992) ماندن در منى عبادت است و بايد علاوه بر نيّت با قصد خالص و براى اطاعت خداوند متعال انجام گيرد.
مسأله 993) چند طايفه‌اند که بايد علاوه بر شبهاى يازدهم و بيتوته در منى
دوازدهم، شب سيزدهم را نيز در منى بمانند:
1 - کسى که در حال احرام، خواه احرام عمره يا احرام حجّ شکار کرده باشد و احتياط واجب آن است که اگر شکار را گرفته ولى آن را نکشته باشد نيز شب سيزدهم را در منى بماند، ولى اگر ديگر محرّمات مربوط به صيد مانند: خوردن گوشت صيد و نشان دادن شکار به شکارچى را مرتکب شود، سپرى کردن شب سيزدهم در منى واجب نيست.
2 - اگر کسى در حال احرام عمره يا احرام حجّ آميزش جنسى نمايد خواه از جلو يا از پشت و خواه با همسر خود يا با بيگانه، بنابر احتياط واجب بايد شب سيزدهم را در منى بماند، ولى اگر کارهاى ديگر غير از آميزش مانند بوسيدن و لمس کردن را انجام دهد ماندن در منى در شب سيزدهم لازم نيست.
3 - کسى که روز دوازدهم از منى بيرون نرود و غروب شب سيزدهم را در آن جا درک کند.
مسأله 994) اگر حاجى پيش از غروب آفتاب روز دوازدهم از منى بيرون برود و پس از غروب به منى بازگردد واجب نيست شب سيزدهم را در منى سپرى کند و سنگ زدن به جمرات در روز سيزدهم هم بر او واجب نمى‌شود.
مسأله 995) بر چند گروه واجب نيست شبهاى يازدهم، دوازدهم و سيزدهم در منى بمانند:
اوّل - بيماران و پرستاران آنها و کليه کسانى که به علّت عذرى که دارند ماندن در منى برايشان مشقّت دارد.
دوّم - کسانى که مى‌ترسند اگر شب را در منى بمانند مالشان در مکّه از بين برود، البته مشروط به اين که مالى که بيم تلف آن مى‌رود، قابل توجّه باشد.
سوّم: چوپانهايى که حيوانات آنها نياز به چَرا در شب داشته باشند.
چهارم: کسانى که در مکّه مسئول آبرسانى به حاجيان هستند.
پنجم: کسانى که بتوانند به جاى ماندن يک نيمه شب در منى، تمام شب را تا صبح در مکّه بيدار باشند و بجز کارهاى ضرورى مانند خوردن و آشاميدن و تجديد وضو، بقيّه وقت را صرف عبادت کنند.
مسأله 996) از اين پنج گروه، چهار گروه اوّل هرگاه شب را در منى نماندند بنابر احتياط واجب بايد به جاى آن يک گوسفند قربانى کنند، ولى دسته پنجم لازم نيست قربانى کنند.
مسأله 997) کسى که مى‌خواهد به جاى ماندن در منى شب را در مکّه به عبادت سپرى کند بايد به گونه‌اى عمل کند که عرفاً گفته شود تمام شب را مشغول به عبادت بوده است. بنابراين انجام کارهاى ديگر جز عبادت هرگاه به اندازه‌اى کم باشد که گفته شود تمام شب را به عبادت گذرانده است مانعى ندارد.
مسأله 998) مقدار شب براى کسى که مى‌خواهد شب را در مکّه به عبادت سپرى کند از غروب شرعى تا طلوع فجر است.
مسأله 999) کسى که مى‌خواهد به جاى ماندن در منى شب را در مکّه به عبادت سپرى کند نمى‌تواند در جايى جز مکّه بماند و بنابر احتياط واجب حتّى ماندن در ميان راه منى و مکّه نيز کافى نيست.
مسأله 1000) مقصود از مکّه هر جايى است که عرفاً شهر مکّه محسوب شود و لازم نيست عبادتها را در مسجدالحرام انجام دهد.
مسأله 1001) کسى که عمداً ماندن در منى را ترک کند بايد براى هر شب يک گوسفند قربانى کند و اگر از روى فراموشى يا ندانستن مسأله، ماندن را ترک کرده باشد نيز بنابر احتياط واجب بايد براى هر شب يک گوسفند قربانى کند.
مسأله 1002) بيتوته بايد در سرزمين "منى" باشد، بنابراين اگر کسى از روى علم و عمد شبهاى يازدهم و دوازدهم را در زمين‌هاى متّصل به منى که جزء منى نيست سپرى کند بايد براى هر شب يک گوسفند قربانى کند، بلکه بنابر احتياط واجب اگر اعتقاد پيدا کرده باشد که جاى بيتوته جزء منى است يا به گفته اشخاص محلّى اطمينان پيدا کند و سپس معلوم شود که محلّ بيتوته جزء منى نبوده يا از روى فراموشى در جايى غير از منى بيتوته کند نيز بنابر احتياط واجب بايد يک گوسفند قربانى کند.
مسأله 1003) اگر حاجى بدون اين که عذرى داشته باشد يا به علّت عذر، بخشى از نيمه اوّل يا نيمه دوّم شب را درک نکند يا زودتر از منى بيرون برود، بنابر احتياط واجب بايد يک گوسفند قربانى کند.
مسأله 1004) گوسفندى که به جاى هر شب ماندن در منى قربانى مى‌شود لازم نيست هيچ يک از شرايط قربانى حجّ تمتّع را دارا باشد.
مسأله 1005) گوسفندى که به جاى ماندن در منى قربانى مى‌شود را مى‌توان در هر جا ذبح نمود. حتّى مى‌توان آن را پس از بازگشت به وطن ذبح نمود، ولى احتياط آن است که در منى قربانى شود.
مسأله 1006) کسانى که مى‌توانند روز دوازدهم از منى بيرون بروند بايد بعد از ظهر از منى بيرون بروند و خارج شدن از منى پيش از ظهر جايز نيست، ولى کسانى که در روز سيزدهم از منى بيرون مى‌روند، مى‌توانند در هر وقت از روز که بخواهند از منى بيرون بروند.
مسأله 1007) اگر چه جايز نيست حاجى در روز دوازدهم قبل از ظهر به مکّه بيايد، ولى اگر کسى اين کار را انجام دهد واجب نيست به منى بازگردد تا بعد از ظهر مجدّداً به مکّه بيايد، ولى اگر پيش از ظهر به منى بازگشت نمى‌تواند برگردد و بايد تا بعد از ظهر صبر کند.
مسأله 1008) در اين که حرکت از منى به مکّه بايد بعد از ظهر روز دوازدهم باشد تفاوتى ميان زن و مرد نيست، بنابراين زنانى که از سنگ زدن به جمرات در روز معذورند و اين کار را در شب دوازدهم انجام داده‌اند، نمى‌توانند پيش از ظهر از منى به مکّه بروند، مگر اين که به علّت عذر نتوانند تا بعد از ظهر صبر کنند و همچنين است حکم ديگر معذورانى که رمى را در شب انجام مى‌دهند.