1928 ـ زکات در صورتي واجب مي شود که مال به مقادر نصاب که بعداً گفته مي شود برسد و مالک آن، بالغ و عاقل و آزاد باشد و بتواند در آن مال تصرف کند.
1929 ـ اگر انسان يازده ماه مالک گاو و گوسفند و شتر و طلا و نقره باشد، اوّل ماه دوازدهم بايد زکات آنرا بدهد. ولي اوّل سال بعد را بايد بعد از تمام شدن ماه دوازدهم حساب کند.
1930 ـ اگر مالک گاو و گوسفند و شتر و طلا و نقره در بين سال بالغ شود احتياط واجب آن است که زکات را بدهد.
1931 ـ زکات گندم و جو وقتي واجب مي شود که دانه ها بسته شده و به آن گندم و جو گفته شود و زکات کشمش بنابر احتياط وقتي واجب مي شود که غوره است، و موقعي هم که رنگ خرما زرد يا سرخ شده و قابل خوردن شود بنابر احتياط، زکات آن واجب مي شود. ولي وقت دادن زکات در گندم و جو، موقع خرمن و جدا کردن کاه آنها، و در خرما و کشمش موقعي است که انگور خشک شده کشمش شود و رطب، تمر شده باشد.
1932 ـ اگر موقع واجب شدن زکات گندم و جو و کشمش و خرما که در پيش گفته شد، صاحب آنها بالغ باشد، بايد زکات آنها را بدهد.
1933 ـ اگر صاحب گاو و گوسفند و شتر و طلا و نقره در تمام سال ديوانه باشد، زکات بر او واجب نيست. و اگر در مقداري از سال ديوانه باشد و در آخر سال عاقل گردد هر چند مدّت ديوانگي او کم باشد زکات بر او واجب نمي شود.
1934 ـ اگر صاحب گاو و گوسفند و شتر و طلا و نقره در مقداري از سال مست يا بيهوش شود، زکات از او ساقط نمي شود. و همچنين است اگر موقع واجب شدن زکات گندم و جو و خرما و کشمش، مست يا بيهوش باشد.
1935 ـ مالي را که از انسان غصب کرده اند و نمي تواند در آن تصرّف کند زکات ندارد.
1936 ـ اگر طلا و نقره يا چيز ديگري را که زکات آن واجب است قرض کند و يک سال نزد او بماند، بايد زکات آنرا بدهد و بر کسي که قرض داده چيزي واجب نيست.