احکام روزه مسافر (آیت الله محمد فاضل لنکرانی (ره))

احکام روزه مسافر

مسأله 1785 :

مسافرى که بايد نمازهاى چهار رکعتى را در سفر دو رکعت بخواند، نبايد روزه بگيرد، و مسافرى که نمازش را تمام مى خواند مثل کسى که شغلش مسافرت يا سفر او معصيت است بايد در سفر روزه بگيرد.

مسأله 1786 :

مسافرت در ماه رمضان اشکال ندارد، ولى اگر براى فرار از روزه باشد مکروه است.

مسأله 1787 :

اگر غير از روزه ماه رمضان روزه معيّن ديگرى بر انسان واجب باشد مثل اين که نذر کند روز معيّنى را روزه بگيرد، مى تواند در آن روز مسافرت نمايد همچنين است در تنگى وقت اگر قضاء ماه رمضان به عهده اش باشد.

مسأله 1788 :

اگر نذر کند روزه بگيرد و روز آن را معيّن نکند، نمى تواند آن را در سفر بجا آورد، ولى چنانچه نذر کند که روز معيّنى را در سفر روزه بگيرد، بايد آن را در سفر بجا آورد، و نيز اگر نذر کند روز معيّنى را چه مسافر باشد يا نباشد روزه بگيرد بايد آن روز را اگر چه مسافر باشد روزه بگيرد.

مسأله 1789 :

مسافر مى تواند براى خواستن حاجت سه روز در مدينه طيّبه روزه مستحبى بگيرد.

مسأله 1790 :

کسى که نمى داند روزه مسافر باطل است اگر در سفر روزه بگيرد و در بين روز مسأله را بفهمد روزه اش باطل مى شود، و اگر تا مغرب نفهمد روزه اش صحيح است.

مسأله 1791 :

اگر فراموش کند که مسافر است، يا فراموش کند روزه مسافر باطل مى باشد و در سفر روزه بگيرد، روزه او باطل است.

مسأله 1792 :

اگر روزه دار بعد از ظهر مسافرت نمايد، بايد روزه خود را تمام کند، و اگر پيش از ظهر مسافرت کند وقتى بحدّ ترخّص برسد يعنى بجائى برسد که ديوار شهر را نبيند و صداى اذان را نشنود بايد روزه خود را باطل کند، اگر پيش از آن روزه را باطل کند، بنابر احتياط کفّاره واجب مى شود.

مسأله 1793 :

اگر مسافر پيش از ظهر بوطنش برسد، يا بجائى برسد که

[287]

مى خواهد ده روز در آنجا بماند، چنانچه کارى که روزه را باطل مى کند انجام نداده باشد، بايد آنروز را روزه بگيرد، و اگر انجام داده يا بعد از ظهر بوطنش برسد، يا بجائى برسد که مى خواهد ده روز در آنجا بماند، روزه آنروز بر او واجب نيست.

مسأله 1794 :

مسافر و کسى که از روزه گرفتن عذر دارد، مکروه است در روز ماه رمضان جماع نمايد، و در خوردن و آشاميدن کاملا خود را سير کند.