احکام روزه مسافر (آیت الله محمد تقی بهجت (ره))

احکام روزه مسافر

مسأله 1785 :

مسافري که بايد نمازهاي چهار رکعتي را در سفر دو رکعت بخواند، نبايد روزه بگيرد، و مسافري که نمازش را تمام مي خواند مثل کسي که شغلش مسافرت يا سفر او معصيت است بايد در سفر روزه بگيرد.

مسأله 1786 :

مسافرت در ماه رمضان اشکال ندارد، ولي اگر براي فرار از روزه باشد مکروه است.

مسأله 1787 :

اگر غير از روزه ماه رمضان روزه معيّن ديگري بر انسان واجب باشد مثل اين که نذر کند روز معيّني را روزه بگيرد، مي تواند در آن روز مسافرت نمايد همچنين است در تنگي وقت اگر قضاء ماه رمضان به عهده اش باشد.

مسأله 1788 :

اگر نذر کند روزه بگيرد و روز آن را معيّن نکند، نمي تواند آن را در سفر بجا آورد، ولي چنانچه نذر کند که روز معيّني را در سفر روزه بگيرد، بايد آن را در سفر بجا آورد، و نيز اگر نذر کند روز معيّني را چه مسافر باشد يا نباشد روزه بگيرد بايد آن روز را اگر چه مسافر باشد روزه بگيرد.

مسأله 1789 :

مسافر مي تواند براي خواستن حاجت سه روز در مدينه طيّبه روزه مستحبي بگيرد.

مسأله 1790 :

کسي که نمي داند روزه مسافر باطل است اگر در سفر روزه بگيرد و در بين روز مسأله را بفهمد روزه اش باطل مي شود، و اگر تا مغرب نفهمد روزه اش صحيح است.

مسأله 1791 :

اگر فراموش کند که مسافر است، يا فراموش کند روزه مسافر باطل مي باشد و در سفر روزه بگيرد، روزه او باطل است.

مسأله 1792 :

اگر روزه دار بعد از ظهر مسافرت نمايد، بايد روزه خود را تمام کند، و اگر پيش از ظهر مسافرت کند وقتي بحدّ ترخّص برسد يعني بجائي برسد که ديوار شهر را نبيند و صداي اذان را نشنود بايد روزه خود را باطل کند، اگر پيش از آن روزه را باطل کند، بنابر احتياط کفّاره واجب مي شود.

مسأله 1793 :

اگر مسافر پيش از ظهر بوطنش برسد، يا بجائي برسد که مي خواهد ده روز در آنجا بماند، چنانچه کاري که روزه را باطل مي کند انجام نداده باشد، بايد آنروز را روزه بگيرد، و اگر انجام داده يا بعد از ظهر بوطنش برسد، يا بجائي برسد که مي خواهد ده روز در آنجا بماند، روزه آنروز بر او واجب نيست.

مسأله 1794 :

مسافر و کسي که از روزه گرفتن عذر دارد، مکروه است در روز ماه رمضان جماع نمايد، و در خوردن و آشاميدن کاملا خود را سير کند.