احکام وضو
مسأله :
کسى که در کارهاى وضو و شرايط آن مثل پاک بودن آب و غصبى نبودن آن خيلى شک مى‌کند بايد به شک خود اعتنا نکند.
مسأله :
اگر شک کند که وضوى او باطل شده يا نه، بنا مى‌گذارد که وضوى او باقى است.
مسأله :
کسى که شک دارد وضو گرفته يا نه، بايد وضو بگيرد.
مسأله :
کسى که مى‌داند وضو گرفته و حدثى هم از او سر زده، مثلاً بول کرده، اگر نداند کدام جلوتر بوده، چنانچه پيش از نماز است بايد وضو بگيرد، و اگر در بين نماز يا بعد از نماز است لازم نيست نمازى را که خوانده دوباره بخواند ولى بايد براى نمازهاى بعد وضو بگيرد.
مسأله :
اگر بعد از نماز شک کند که وضو گرفته يا نه، نماز او صحيح است، ولى بايد براى نمازهاى بعد وضو بگيرد.
مسأله :
اگر در بين نماز شک کند وضو گرفته يا نه، نماز او صحيح است.
مسأله :
اگر انسان مرضى دارد که بول او قطره قطره مى‌ريزد يا نمى‌تواند از بيرون آمدن باد يا غائط خوددارى کند چنانچه يقين دارد که از اوّل وقت نماز تا آخر آن به مقدار وضو گرفتن و نماز خواندن مهلت پيدا مى‌کند بايد نماز را در وقتى که مهلت پيدا مى‌کند بخواند و اگر مهلت او به مقدار کارهاى واجب نماز است، بايد در وقتى که مهلت دارد فقط کارهاى واجب نماز را بجا آورد و کارهاى مستحب آن مانند اذان و اقامه را ترک نمايد.
مسأله :
اگر به مقدار وضو و نماز مهلت پيدا نمى‌کند و در بين نماز چند دفعه بول يا باد يا غائط از او خارج مى‌شود، وضوى اوّل کافى است.
مسأله :
کسى که بول يا غائط پى در پى از او خارج مى‌شود اگر نتواند هيچ مقدار از نماز را با وضو بخواند، مى‌تواند چند نماز را با يک وضو بخواند، مگر اختياراً بول يا غائط کند يا چيز ديگرى که وضو را باطل مى‌کند پيش‌آيد.
مسأله :
کسى که بول او قطره قطره مى‌ريزد يا نمى‌تواند از بيرون آمدن غائط خوددارى کند بايد براى نماز به وسيله کيسه‌اى که در آن پنبه يا چيز ديگرى است که از رسيدن بول يا غائط به جاهاى ديگر جلوگيرى مى‌کند، خود را حفظ نمايد، و لازم نيست که پيش از هر نماز مخرج بول يا غائط را که نجس شده آب بکشد و همچنين واجب نيست خود را معالجه نمايد.
مسأله :
کسى که نمى‌تواند از بيرون آمدن بول و غائط خوددارى کند، بعد از آنکه مرض او خوب شد، لازم نيست نمازهايى را که در وقت مرض مطابق وظيفه‌اش خوانده قضا نمايد. و نيز اگر در بين وقت نماز مرض او خوب شود، لازم نيست نمازى را که در آن وقت خوانده دوباره بخواند.
مسأله :
براى شش چيز بايد وضو گرفت:
اوّل: براى نمازهاى واجب غير از نماز ميت.
دوّم: براى سجده و تشهّد فراموش شده، اگر بين آنها و نماز حدثى از او سر زده مثلاً بول کرده باشد.
سوّم: براى طواف واجب کعبه.
چهارم: اگر نذر يا عهد کرده يا قسم خورده باشد که وضو بگيرد.
پنجم: اگر نذر کرده باشد که جايى از بدن خود را به خط قرآن برساند.
ششم: براى آب کشيدن قرآنى که نجس شده يا بيرون آوردن آن از مستراح و مانند آن، در صورتى که مجبور باشد دست يا جاى ديگر بدن خود را به خط قرآن برساند، ولى چنانچه معطل شدن به مقدار وضو بى احترامى به قرآن باشد بايد بدون اينکه وضو بگيرد، قرآن را از مستراح و مانند آن بيرون آورد، يا اگر نجس شده آب بکشد و تا ممکن است از دست گذاشتن به خط قرآن خوددارى کند.
مسأله :
مس نمودن خط قرآنى، يعنى رساندن جايى از بدن به خط قرآن براى کسى که وضو ندارد حرام است، ولى اگر قرآن را به زبان فارسى يا به زبان ديگر ترجمه کنند مسّ آن اشکال ندارد.
مسأله :
جلوگيرى بچّه و ديوانه از مسّ خط قرآن واجب نيست، ولى اگر مس نمودن آنان بى‌احترامى به قرآن باشد، بايد از آنان جلوگيرى کنند.
مسأله :
کسى که وضو ندارد، حرام است اسم خداوند متعال و اسم مبارک پيامبراکرم6 و ائمّه طاهرين و حضرت زهرا: را به هر زبانى که نوشته شده باشد اگر هتک و بى‌احترامى باشد مس نمايد، و بنا بر احتياط مستحب چنانچه بى احترامى هم نباشد مس ننمايد.
مسأله :
وضو گرفتن مانند غسل خود به خود مستحب است و لازم نيست براى کارى باشد. پس اگر پيش از وقت نماز وضو بگيرد يا غسل کند صحيح است.
مسأله :
مستحب است انسان براى اين امور وضو بگيرد:
1 - نماز ميّت.
2 - زيارت اهل قبور.
3 - رفتن به مسجد.
4 - رفتن به حرم امامان: .
5 - همراه داشتن قرآن.
6 - خواندن و نوشتن قرآن.
7 - مسّ حاشيه قرآن.
8 - خوابيدن.
همچنين مستحب است انسان هميشه با وضو باشد بلکه مستحب است کسى که وضو دارد دوباره وضو بگيرد، و اگر براى يکى از جهاتى که گفته شد وضو بگيرد، هر کارى را که بايد با وضو انجام داد، مى‌تواند بجا آورد مثلاً مى‌تواند با آن وضو نماز بخواند.
مسأله :
هفت چيز وضو را باطل مى‌کند:
اوّل: بول.
دوّم: غائط.
سوّم: باد معده و روده که از مخرج غائط خارج مى‌شود.
چهارم: خوابى که به واسطه آن چشم نبيند و گوش نشنود ولى اگر چشم نبيند و گوش بشنود وضو باطل نمى‌شود.
پنجم: چيزهايى که عقل را از بين مى‌برد، مانند ديوانگى و مستى و بيهوشى.
ششم: استحاضه زنان (که بعداً توضيح داده مى‌شود).
هفتم: کارى که براى آن بايد غسل کرد، مانند جنابت و مسّ ميّت.