احکام ازدواج موقّت (مُتعه)
ازدواج موقّت از راه‌هاى مناسب جلوگيرى از فحشا و انحرافات جنسى است و اولياء دين به آن سفارش کرده‌اند. از حضرت اميرالمؤمنين عليه‌السلام نقل شده است که: «اگر از ازدواج موقّت منع نشده بود، هيچ مؤمنى تن به زنا نمى‌داد و جز محروم از سعادت و نيکبختى،
(547)
کسى زنا نمى‌کرد.»(1) بنابر اين کسى که امکان ازدواج دائم را نداشته باشد و نتواند خود را از گناه بازدارد يا بترسد دچار فحشا گردد، بايد با ازدواج موقّت خود را حفظ نمايد.
مسأله 2903 :
عقد موقّت زن اگرچه براى لذّت بردن هم نباشد، صحيح است.
مسأله 2904 :
در عقد موقّت اگر مهر معيّن نشود، عقد باطل است و اگر مدّت معيّن نشود، به عقد دائم تبديل مى‌شود.
مسأله 2905 :
شوهر بنابر احتياط واجب نبايد بيش از چهار ماه آميزش با متعه خود را ترک کند.
مسأله 2906 :
زنى که صيغه مى‌شود، اگر در عقد شرط کند که شوهر با او آميزش نکند، عقد و شرط او صحيح است و شوهر فقط مى‌تواند لذّتهاى ديگر از او ببرد، ولى اگر بعد به آميزش راضى شود، شوهر مى‌تواند با او آميزش نمايد.
مسأله 2907 :
زنى که متعه شده، اگرچه آبستن شود، حقّ خرجى ندارد.
مسأله 2908 :
زنى که متعه شده حقّ همخوابى ندارد و از شوهر ارث نمى‌برد و شوهر هم از او ارث نمى‌برد، مگر اين که هنگام عقد شرط شده باشد که از يکديگر ارث ببرند و يا اين که شرط شده باشد که فقط مرد از زن و يا فقط زن از مرد ارث ببرد.
مسأله 2909 :
زنى که متعه شده اگر نداند که حقّ خرجى و همخوابى ندارد، عقد او صحيح است و براى آن که نمى‌دانسته، حقّى به شوهر پيدا نمى‌کند.
مسأله 2910 :
زنى که متعه شده مى‌تواند بدون اجازه شوهر از خانه بيرون برود، ولى اگر به واسطه بيرون رفتن او حقّ شوهر از بين برود، بيرون رفتن او حرام است.
مسأله 2911 :
اگر زنى مردى را وکيل کند که به مدّت و مبلغ معيّنى او را براى خود متعه نمايد، چنانچه مرد او را به عقد دائم خود در آورد يا به غير از مدّت يا مبلغى که معيّن شده او را متعه کند، وقتى آن زن فهميد اگر بگويد: «راضى هستم»، عقد صحيح است وگرنه باطل است.
مسأله 2912 :
اگر پدر و جدّ پدرى بخواهند براى محرم شدن ـ يک ساعت يا دو
---------------
1 ـ وسائل الشيعة، چاپ آل البيت، باب 1 از «أبواب المتعة»،ح2 و 20،ج21،ص5 و 10.
(548)
ساعت ـ زنى را به عقد پسر نابالغ خود در آورند يا دختر نابالغ خود را براى محرم شدن به عقد کسى درآورند، در صورتى صحيح است که به مصلحت طفل باشد و به طور جِدّى قصد انشاى عقد را داشته باشند و بنابر احتياط پسر و دختر قابل استمتاع باشند وگرنه تنها براى محرميّت، صيغه خواندن خالى از اشکال نيست.
مسأله 2913 :
اگر پدر يا جدّ پدرى، طفل خود را که در محلّ ديگرى است و نمى‌داند زنده است يا مرده، براى محرم شدن به عقد کسى درآورد، در صورتى که قصد جِدّى حاصل شود و امکان استمتاع هم باشد، بر حسب ظاهر محرم بودن حاصل مى‌شود و چنانچه بعدا معلوم شود که در هنگام عقد آن طفل زنده نبوده، عقد باطل است و کسانى که به واسطه عقد ظاهرا محرم شده بودند، نامحرمند.
مسأله 2914 :
اگر مرد مدّت متعه را ببخشد، چنانچه با زن آميزش کرده باشد، بايد تمام چيزى را که به عنوان مهر قرار گذاشته به او بدهد و اگر آميزش نکرده باشد، بايد نصف چيزى را که به عنوان مهر قرار گذاشته‌اند به او بدهد.
مسأله 2915 :
مرد مى‌تواند زنى را که متعه او بوده، پس از تمام شدن مدت متعه و يا بخشيدن مدت آن و در حالى که هنوز عدّه‌اش تمام نشده، به عقد دائم يا موقّت خود در آورد.