مُتعه يا صيغه
مسأله 2512 :
صيغه کردن زن اگرچه براى لذّت بردن هم نباشد صحيح است.
مسأله 2513 :
شوهر بيش از چهار ماه نبايد نزديکى با متعه خود را ترک کند مگر با رضايت او.
مسأله 2514 :
زنى که صيغه مى‌شود اگر در عقد شرط کند که شوهر با او نزديکى نکند، عقد و شرط او صحيح است و شوهر فقط مى‌تواند لذّتهاى ديگر از او ببرد، ولى اگر بعداً به نزديکى راضى شود، شوهر مى‌تواند با او نزديکى نمايد.
مسأله 2515 :
زنى که صيغه شده اگرچه آبستن شود حقّ خرجى ندارد، مگر اينکه حق خرجى را شرط کرده باشد.
مسأله 2516 :
زنى که صيغه شده حقّ همخوابى ندارد و از شوهر ارث نمى‌برد و شوهر هم از او ارث نمى‌برد.
مسأله 2517 :
زنى که صيغه شده اگر نداند که حقّ خرجى و همخوابى ندارد عقد او صحيح است و براى آن که نمى‌دانسته، حقّى به شوهر پيدا نمى‌کند.
مسأله 2518 :
زنى که صيغه شده، مى‌تواند بدون اجازه شوهر از خانه بيرون برود، ولى اگر بواسطه بيرون رفتن، حقّ شوهر از بين مى‌رود بيرون رفتن او حرام است.
مسأله 2519 :
اگر زنى مردى را وکيل کند که به مدّت و مبلغ معيّن او را براى خود صيغه نمايد، چنانچه مرد او را به عقد دائم خود درآورد يا به غير از مدّت يا مبلغى که معيّن شده او را صيغه کند وقتى آن زن فهميد اگر بگويد راضى هستم عقد صحيح وگرنه باطل است.
مسأله 2520 :
پدر و جدّ پدرى مى‌توانند براى محرم شدن، يک ساعت يا دو ساعت زنى را به عقد پسر نابالغ خود درآورند و نيز مى‌توانند دختر نابالغ خود را براى محرم شدن به عقد کسى درآورند ولى بايد آن عقد براى دختر مفسده نداشته باشد.
مسأله 2521 :
اگر پدر يا جدّ پدرى، طفل خود را که در محلّ ديگرى است و نمى‌داند زنده است يا مرده، براى محرم شدن به عقد کسى درآورد، برحسب ظاهر، محرم بودن حاصل مى‌شود و چنانچه بعداً معلوم شود که در موقع عقد آن دختر زنده نبوده عقد باطل است و کسانى که بواسطه عقد ظاهراً محرم شده بودند نامحرمند.
مسأله 2522 :
اگر مرد مدّت صيغه را ببخشد، چنانچه با او نزديکى کرده، بايد تمام چيزى را که قرار گذاشته به او بدهد و اگر نزديکى نکرده به احتياط واجب تمام مهر را بپردازد.
مسأله 2523 :
مرد مى‌تواند زنى را که صيغه او بوده و هنوز عدّه‌اش تمام نشده به عقد دائم خود درآورد.