احکام وضـو
مسأله 301 :
کسى که در کارهاى وضو و شرايط آن مثل پاک بودن آب و غصبى نبودن آن خيلى شک مى کند بايد به شک خود اعتنا نکند.
مسأله 302 :
اگر شک کند که وضوى او باطل شده يا نه، بنا مى گذارد که وضوى او باقى است، ولى اگر بعد از بول استبراء نکرده و وضو گرفته باشد و بعد از وضو رطوبتى از او بيرون آيد که نداند بول است يا چيز ديگر، وضوى او باطل است.
مسأله 303 :
کسى که شک دارد وضو گرفته يا نه، بايد وضو بگيرد.
مسأله 304 :
کسى که مى داند وضو گرفته و حدثى هم از او سر زده، مثلاً بول
[59]
کرده، اگر نداند که کدام جلوتر بوده، چنانچه پيش از نماز است بايد وضو بگيرد، و اگر در بين نماز است بايد نماز را بشکند و وضو بگيرد و اگر بعد از نماز است بايد وضو بگيرد، و نمازى را که خوانده دوباره بخواند.
مسأله 305 :
اگر بعد از نماز شک کند که وضو گرفته يا نه، نماز او صحيح است، ولى بايد براى نمازهاى بعد وضو بگيرد.
مسأله 306 :
اگر در بين نماز شک کند که وضو گرفته يا نه، نماز او باطل است و بايد وضو بگيرد، و نماز را بخواند.
مسأله 307 :
اگر بعد از نماز شک کند، که قبل از نماز وضوى او باطل شده يا بعد از نماز، نمازى که خوانده صحيح است.
مسأله 308 :
اگر انسان مرضى دارد که بول او قطره قطره مى ريزد يا نمى تواند از بيرون آمدن غائط خوددارى کند چنانچه يقين دارد که از اول وقت نماز تا آخر آن به مقدار وضو گرفتن و نماز خواندن وقت پيدا مى کند بايد نماز را در وقتى که فرصت مى کند، بخواند و اگر وقت او به مقدار کارهاى واجب نماز است، بايد در وقتى که فرصت دارد فقط کارهاى واجب نماز را به جا آورد و کارهاى مستحب آن مانند اذان و اقامه و قنوت را ترک نمايد.
مسأله 309 :
اگر به مقدار وضو و نماز وقت پيدا نمى کند و در بين نماز چند دفعه بول از او خارج مى شود اگر براى او سخت نيست بايد ظرف آبى پهلوى خود بگذارد و هر وقت بول از او خارج شد بنابر احتياط واجب وضو بگيرد و بقيّه نماز را بخواند. و نيز اگر مرضى دارد که در بين نماز چند مرتبه غائط از او خارج مى شود، اگر براى او سخت نيستبايد ظرف آبى پهلوى خود بگذارد و هر وقت غائط از او خارج شد وضو بگيرد و بقيّه نماز را بخواند.
مسأله 310 :
کسى که غائط پى در پى از او خارج مى شود اگر بتواند مقدارى از نماز را با وضو بخواند، بايد بعد از هر دفعه وضوى خود را تکرار کند تا وقتى که براى او سخت باشد.
مسأله 311 :
کسى که بول پى در پى از او خارج مى شود اگر بين دو نماز، قطره بولى از او خارج نشود مى تواند با يک وضو هردو نماز را بخواند، و قطره هايى که بين نماز خارج مى شود اشکال ندارد.
مسأله 312 :
کسى که بول يا غائط پى در پى از او خارج مى شود اگر نتواند هيچ
[60]
مقدارى از نماز را با وضو بخواند مى تواند چند نماز را با يک وضو بخواند مگر اينکه اختياراً بول يا غائط کند يا چيز ديگرى که وضو را باطل مى کند پيش آيد.
مسأله 313 :
اگر مرضى دارد که نمى تواند از خارج شدن باد جلوگيرى کند، بايد به وظيفه کسانى که نمى توانند از بيرون آمدن غائط خوددارى کنند عمل نمايد.
مسأله 314 :
کسى که غائط پى در پى از او خارج مى شود، بايد براى هر نمازى وضو بگيرد و فوراً مشغول نماز شود، ولى براى به جا آوردن سجده و تشهد فراموش شده و نماز احتياط که بايد بعد از نماز انجام داد در صورتى که آنها را بعد از نماز فوراً بجا بياورد لازم نيست وضو بگيرد.
مسأله 315 :
کسى که بول او قطره قطره مى ريزد بايد براى نماز به وسيله کيسه اى که در آن، پنبه يا چيز ديگرى است که از رسيدن بول به جاهاى ديگر جلوگيرى مى کند، خود را حفظ نمايد. و احتياط واجب آن است که پيش از هر نماز مخرج بول را که نجس شده آب بکشد. و نيز کسى که نمى تواند از بيرون آمدن غائط خوددارى کند، چنانچه ممکن باشد بايد به مقدار نماز از رسيدن غائط به جاهاى ديگر جلوگيرى نمايد. و احتياط واجب آن است که اگر مشقت ندارد، براى هر نماز مخرج غائط را آب بکشد.
مسأله 316 :
کسى که نمى تواند از بيرون آمدن بول و غائط خوددارى کند، در صورتى که ممکن باشد بايد به مقدار نماز از خارج شدن بول و غائط جلوگيرى نمايد اگرچه متضمن مخارجى باشد و بنابر احتياط واجب اگر مرض او معالجه مى شود خود را معالجه کند.
مسأله 317 :
کسى که نمى تواند از بيرون آمدن بول و غائط خوددارى کند، بعد از آن که مرض او خوب شد، لازم نيست نمازهايى را که در وقت مرض مطابق وظيفه اش خوانده قضا نمايد. ولى اگر در بين وقت نماز مرض او خوب شود، بايد نمازى را که در آن وقت خوانده دوباره بخواند.