احکام جنابت
مسأله 351 :
بدو چيز انسان جنب مىشود. ((اول)) جماع. ((دوم)) بيرون آمدن منى، در خواب باشد يا بيدارى، کم باشد يا زياد، با شهوت باشد يا بىشهوت با اختيار باشد يا بى اختيار.
مسأله 352 :
اگر رطوبتى از انسان خارج شود و نداند منى است يا بول يا غير اينها، چنانچه با شهوت وجستن بيرون آمده و بعد از بيرون آمدن آن بدن سست شده، آن رطوبت حکم منى را دارد، و اگر هيچ يک از اين سه نشانه يا بعضى از اينها را نداشته باشد، حکم منى را ندارد، ولى در مريض لازم نيست آن رطوبت با جستن بيرون آمده باشد بلکه اگر با شهوت بيرون آيد و در موقع بيرون آمدن، بدن سست شود، در حکم منى است.
مسأله 353 :
اگر از مردى که مريض نيست آبى بيرون آيد که يکى از سه نشانه اى را که در مسأله پيش گفته شد داشته باشد، ونداند نشانه هاى ديگر را داشته يا نه، چنانچه پيش از بيرون آمدن آب، وضو داشته مىتواند به همان وضو اکتفا کند، واگر وضو نداشته کافى است فقط وضو بگيرد، و غسل بر او لازم نيست.
مسأله 354 :
مستحب است انسان بعد از بيرون آمدن منى بول کند، و اگر بول نکند و بعد از غسل، رطوبتى از او بيرون آيد که نداند منى است يا رطوبت ديگر، حکم منى را دارد.
مسأله 355 :
اگر انسان با زنى جماع کند و به اندازه ختنه گاه يا بيشتر
داخل شود، در قبل باشد يا در دبر، بالغ باشد يا نا بالغ، اگر چه منى بيرون نيايد هر دو جنب مىشوند.
مسأله 356 :
اگر شک کند که بمقدار ختنه گاه داخل شده يا نه غسل بر او واجب نيست.
مسأله 357 :
اگر نعوذ بالله با حيوانى نزديکى نمايد و منى از او بيرون آيد غسل تنها کافى است، و اگر منى بيرون نيايد، چنانچه پيش از وطى وضو داشته باز هم غسل تنها کافيست، و اگر وضو نداشته احتياط واجب آن است که غسل کند، و وضو هم بگيرد. و هم چنين است حکم در نزديکى نمودن با مرد يا پسر.
مسأله 358 :
اگر منى از جاى خود حرکت کند و بيرون نيايد، يا انسان شک کند که منى از او بيرون آمده يا نه، غسل بر او واجب نيست.
مسأله 359 :
کسى که نمىتواند غسل کند ولى تيمم برايش ممکن است، بعد از داخل شدن وقت نماز هم مىتواند با عيال خود نزديکى کند.
مسأله 360 :
اگر در لباس خود منى ببيند و بداند که از خود او است و براى آن غسل نکرده، بايد غسل کند و نمازهائى را که يقين دارد بعد از بيرون آمدن منى خوانده قضا کند، ولى نمازهائى را که احتمال مىدهد پيش از بيرون آمدن آن منى خوانده لازم نيست قضا نمايد.