نيّت
مسأله 939 :
انسان بايد نماز را به نيّت قربت، يعنى براى انجام فرمان خداوند عالم بجا آورد، و لازم نيست نيّت را از قلب خود بگذراند يا مثلاً به زبان بگويد که چهار رکعت نماز ظهر مى‌خوانم قربةً الى اللَّه.
مسأله 940 :
اگر در نماز ظهر يا در نماز عصر نيّت کند که چهار رکعت نماز مى‌خوانم و معيّن نکند ظهر است يا عصر، نماز او باطل است. و نيز کسى که مثلاً قضاى نماز ظهر بر او واجب است، اگر در وقت نماز ظهر بخواهد آن نماز قضا يا نماز ظهر را بخواند، بايد نمازى را که مى‌خواند، در نيّت معيّن کند.
مسأله 941 :
اگر کسى مثلاً خواست نماز ظهر بخواند ولى موقع شروع نماز اشتباهاً بجاى لفظ ظهر، لفظ عصر به زبان او آمد يا اينکه در قلبش بجاى ظهر مثلاً عصر اشتباهاً خطور کرد ولى انگيزه او از اين عمل نماز ظهر بود مانعى ندارد و نمازش صحيح است.
مسأله 942 :
انسان بايد از اوّل تا آخر نماز به نيّت خود باقى باشد، پس اگر در بين نماز به طورى غافل شود که اگر بپرسند چه مى‌کنى، نداند چه بگويد، نمازش باطل است.
مسأله 943 :
انسان بايد فقط براى انجام امر خداوند عالم نماز بخواند، پس کسى که ريا کند يعنى براى نشان دادن به مردم نماز بخواند، نمازش باطل است خواه فقط براى مردم باشد، يا خدا و مردم هر دو را در نظر بگيرد.
مسأله 944 :
اگر قسمتى از نماز را هم براى غير خدا بجا آورد، نماز باطل است، چه آن قسمت واجب باشد مثل حمد و سوره، چه مستحب باشد مانند قنوت، بلکه اگر تمام نماز را براى خدا بجا آورد ولى براى نشان دادن به مردم در جاى مخصوصى مثل مسجد، يا در وقت مخصوصى مثل اوّل وقت، يا به طرز مخصوصى، مثلاً با جماعت نماز بخواند، نمازش باطل است. ولى اگر ريا در مقدّمات عمل باشد مثل طريقه راه رفتن به سوى مسجد، نماز باطل نمى‌شود.
مسأله 945 :
عُجْب در نماز و ريا بعد از نماز باعث بطلان نماز نمى‌شود اگرچه حرام است.