22. احکام کفالت
مسأله 1951 :
کفالت آن است که انسان ضامن شود که هر وقت طلبکار، بدهکار را خواست، در اختيار او قرار دهد و همچنين اگر کسى بر ديگرى حقى داشته باشد يا ادعاى حقى کند که دعواى او قابل قبول باشد چنانچه انسان ضامن شود که هر وقت صاحب حق يا مدعى طرف را خواست او را احضار کند عملش را کفالت و به کسى که اين طور ضامن مى شود کفيل مى گويند.
مسأله 1952 :
کفالت در صورتى صحيح است که کفيل به هر لفظى اگرچه عربى نباشد يا فعلى به طلبکار بگويد يا بفهماند که من ضامنم هر وقت بدهکار خود را بخواهى او را در اختيار تو بگذارم و طلبکار هم قبول نمايد.
مسأله 1953 :
کفيل بايد مکلف و عاقل باشد و او را در کفالت مجبور نکرده باشند و بتواند کسى را که کفيل او شده حاضر نمايد و نيز سفيه و مفلس نباشد.
مسأله 1954 :
يکى از هفت چيز; کفالت را به هم مى زند:
اوّل کفيل، بدهکار را در اختيار طلبکار قرار دهد.
دوم طلب طلبکار داده شود.
سوم طلبکار از طلب خود بگذرد.
چهارم بدهکار بميرد.
پنجم طلبکار کفيل را از کفالت آزاد کند.
ششم کفيل بميرد.
صفحه 434
هفتم کسى که صاحب حق است به وسيله حواله يا طور ديگرى حق خود را به ديگرى واگذار نمايد.
مسأله 1955 :
اگر کسى به زور بدهکار را از دست طلبکار رها کند; چنانچه طلبکار دسترسى به او نداشته باشد، کسى که بدهکار را رها کرده; بايد او را به دست طلبکار بدهد يا بدهى او را به طلبکار بپردازد.
صفحه 435