غلط خواندن نماز
سوال 155 :
شخصى زحمت کشيده و قرائت نماز را ياد گرفته است؛ ولى يک يا دو حرف را اشتباه تلفّظ مى‌کرده و گمان خودش اين بوده که به طور صحيح تلفّظ مى‌کرده است. اکنون که متوجه اشتباه خود شده است، چه بايد بکند؟
جواب :
در فرض سوال، نمازهايى که خوانده کفايت مى‌کند و اعاده لازم نيست.
سوال 156 :
کسى در اوايل دوران بلوغ، قرائت نمازش صحيح نبوده و مثلاً حرف «ص» را «س» و يا حرف «ح» را «ه » تلفظ مى‌کرده، ولى به گمان خودش نمازهايش صحيح بوده است. حال، تکليفش نسبت به آن نمازها چيست؟
جواب :
اگر جاهل مقصّر نباشد، نمازهايش صحيح است و اعاده و قضا ندارد.
سوال 157 :
کسى که در اوايل تکليف خود نمازهايش را خوانده، ولى مخارج حروف را رعايت نکرده و مانند فارسى زبانان کلمات نماز را ادا کرده و اصلاً به اين مسأله
(202)
توجهى نداشته و گمانش بر اين بوده که نمازهايش صحيح است، آيا باز هم تکليفى در اين باره دارد يا خير؟
جواب :
در فرض سوال، نمازهاى قبلى او صحيح است؛ ولى پس از اين در حدّ امکان بايد به نحو صحيح تلفّظ نمايد.
سوال 158 :
کسى که هر چه تلاش مى‌کند، باز هم نمازش را غلط مى‌خواند، چه وظيفه‌اى دارد؟
جواب :
وظيفه‌اش خواندن نماز به همان صورت است که مى‌تواند؛ ولى اگر غلط در حمد و سوره باشد، بنا بر احتياط مستحب در نماز جماعت شرکت کند.
سوال 159 :
شخصى مدتى در بعضى از اجزاى واجب نماز، با اعراب غلط، نماز را خوانده است. تکليفش چيست؟
جواب :
اگر مسأله را نمى‌دانسته و در ندانستن مسأله مقصر نبوده و اعراب غلط، در تکبيرة الاحرام نماز نبوده، اعاده لازم ندارد.
سوال 160 :
اگر نمازگزار مدتى سهوا يک ذکر مستحبّى در نماز را اشتباه تلفّظ کرده باشد، آيا نمازهايى که خوانده است، نياز به اعاده و قضا دارد؟
جواب :
اعاده و قضا ندارد.
سوال 161 :
اگر کسى در نماز سهوا ذکر مستحبّى را غلط بگويد، آيا واجب است آن را تکرار کند يا مستحب است؟
جواب :
اگر از محلّ آن نگذشته باشد، بهتر است آن را به نحو صحيح ادا کند؛ ولى اين کار، واجب نيست.