احکام طـلاق
مسأله 2648 :
مردي که زن خود را طلاق مي دهد، بايد عاقل و بنابر احتياط واجب بالغ باشد، و به اختيار خود طلاق دهد، و اگر او را مجبور کنند که زنش را طلاق دهد طلاق باطل است، و نيز بايد قصد طلاق داشته باشد، پس اگر صيغه طلاق را به شوخي بگويد صحيح نيست.
مسأله 2649 :
زن بايد در وقت طلاق از خون حيض و نفاس پاک باشد و شوهرش در آن پاکي با او نزديکي نکرده باشد و اگر در حال نفاس يا حيض که پيش از اين پاکي بوده با او نزديکي نموده باشد بنابر احتياط واجب طلاق کافي نيست بلکه بايد دوباره عادت شود و پاک گردد و تفصيل اين دو شرط در مسائل آينده گفته مي شود.
مسأله 2650 :
طلاق دادن زن در حال حيض يا نفاس در سه صورت صحيح است:
اوّل: آن که شوهرش بعد از ازدواج با او نزديکي نکرده باشد.
دوّم: آبستن باشد، و اگر معلوم نباشد که آبستن است و شوهر در حال حيض طلاقش بدهد، بعد بفهمد آبستن بوده، اشکال ندارد.
سوّم: مرد بواسطه غايب بودن و مانند آن نتواند پاک بودن زن را بفهمد.
مسأله 2651 :
اگر زن را از خون حيض پاک بداند و طلاقش دهد بعد معلوم شود که موقع طلاق در حال حيض بوده، طلاق او باطل است و اگر او را در حيض بداند و طلاقش دهد بعد معلوم شود پاک بوده طلاق او صحيح است.
مسأله 2652 :
کسي که مي داند زنش در حال حيض يا نفاس است، اگر غايب شود مثلا مسافرت کند و بخواهد او را طلاق دهد، و نتواند از حالش با خبر شود بايد تا مدتي که معمولا زنها از حيض يا نفاس پاک مي شوند صبر کند.
مسأله 2653 :
اگر مردي که غايب است بخواهد زن خود را طلاق دهد چنانچه بتواند اطلاع پيدا کند که زن او در حال حيض يا نفاس است يا نه، اگر چه اطلاع او از روي عادت حيض زن، يا نشانه هاي ديگري باشد که در شرع معين شده بايد حال او را استعلام کند و اگر نتواند، بايد تا مدتي که معمولا زنها از حيض يا نفاس پاک مي شوند صبر کند و احتياط واجب آنستکه تا يک ماه صبر کند.
مسأله 2654 :
اگر با عيالش که از خون حيض و نفاس پاک است نزديکي کند و بخواهد طلاقش دهد، بايد صبر کند تا دوباره حيض ببيند و پاک شود و همچنين اگر در حال حيض يا نفاس با او نزديکي کند بنابر احتياط واجب نمي تواند در پاکي بعد از آن حيض يا نفاس او را طلاق دهد اگر چه در آن پاکي با او نزديکي نکرده باشد، ولي زني را که نه سالش تمام نشده، يا آبستن است، اگر بعد از نزديکي طلاق دهند، اشکال ندارد، و همچنين است اگر يائسه باشد يعني اگر سيّده است بيشتر از شصت سال قمري و اگر سيّده نيست بيشتر از پنجاه سال قمري داشته باشد.
مسأله 2655 :
هر گاه با زني که از خون حيض و نفاس پاک است نزديکي کند و در همـان پاکي طلاقش دهد اگر بعد معلوم شود که موقع طلاق آبستن بوده اشکال ندارد.
مسأله 2656 :
اگر با زني که از خون حيض و نفاس پاک است نزديکي کند و مسافرت نمايد، چنانچه بخواهد در سفر طلاقش دهد و نتواند حال او را در سفر استعلام کند، بايد بقدري که زن معمولا بعد از آن پاکي، خون مي بيند و دوباره پاک مي شود صبر کند. و احتياط واجب آنستکه آن مدّت کمتر از يک ماه نباشد.
مسأله 2657 :
اگر مرد بخواهد زن خود را که بواسطه اصل خلقتش يا مرض يا بواسطه خوردن قرص که زنان براي جلوگيري از خون حيض مي خورند و حيض نمي بيند طلاق دهد. بايد از وقتي که با او نزديکي کرده تا سه ماه از جماع با او خود داري نمايد و بعد او را طلاق دهد.
مسأله 2658 :
طلاق بايد به صيغه عربي صحيح و بنابر احتياط واجب به کلمه "طالق" خوانده شود و دو مرد عادل آن را بشنوند و اگر خود شوهر بخواهد صيغه طلاق را بخواند و اسم زن او مثلا فاطمه باشد بايد بگويد: "زَوْجَتي فاطِمَة طالقٌ"; يعني: زن من فاطمه رها است و اگر ديگري را وکيل کند آن وکيل بايد بگويد: "زَوْجَةُ مُوکلِي فاطِمَةُ طالِقٌ".
مسأله 2659 :
زني که صيغه شده، مثلا يک ماهه يا يک ساله او را عقد کرده اند طلاق ندارد، و رها شدن او به اين است که مدتش تمام شود، يا مرد مدت را به او ببخشد به اين ترتيب که بگويد: مدت را به تو بخشيدم و شاهد گرفتن و پاک بودن زن از حيض لازم نيست.