احکام دفن
مسأله 608 :
واجب است ميّت را طورى در زمين دفن کنند، که بوى او بيرون نيايد و درندگان هم نتوانند بدنش را بيرون آورند و در صورتى که ترس درنده و نزديک شدن انسانى که از بوى ميّت اذيت شود در بين نباشد، اقوى کفايت تنها عنوان دفن در زمين است اگرچه احتياط مستحب آن است که گودى قبر به همان اندازه مذکور در بالا باشد و اگر ترس آن باشد که جانور بدن او را بيرون آورد، بايد قبر را با آجر و مانند آن محکم کنند.
مسأله 609 :
اگر دفن ميّت در زمين ممکن نباشد، مى‌توانند به جاى دفن، او را در بنا يا تابوت بگذارند.
مسأله 610 :
ميّت را بايد در قبر به پهلوى راست طورى بخوابانند که جلوى بدن او رو به قبله باشد.
مسأله 611 :
اگر کسى در کشتى بميرد، چنانچه جسد او فاسد نمى‌شود و بودن او در کشتى مانعى ندارد، بايد صبر کنند تا به خشکى برسند و او را در زمين دفن کنند وگرنه، بايد در کشتى غسل بدهند و حنوط و کفن کنند و پس از خواندن نماز ميّت چيز سنگينى به پايش ببندند و به دريا بيندازند يا او را در خمره بگذارند و درش را ببندند و به دريا بيندازند و اگر ممکن است بنابر احتياط واجب او را در جايى بيندازند که فوراً طعمه حيوانات نشود.
مسأله 612 :
اگر بترسند که دشمن، قبر ميّت را بشکافد و بدن او را بيرون آورد و گوش يا بينى يا اعضاى ديگر او را ببرد چنانچه ممکن باشد بايد به طورى که در مسأله پيش گفته شد او را به دريا بيندازند.
مسأله 613 :
مخارج انداختن در دريا و مخارج محکم کردن قبر ميّت را در صورتى که لازم باشد، بايد از اصل مال ميّت بردارند.
مسأله 614 :
اگر زن کافره بميرد و بچّه در شکم او مرده باشد، چنانچه پدر بچّه مسلمان باشد، بايد زن را در قبر به پهلوى چپ پشت به قبله بخوابانند که روى بچّه به طرف قبله باشد بلکه اگر هنوز روح هم به بدن او داخل نشده باشد، بنابر احتياط واجب بايد به همين دستور عمل کنند.
مسأله 615 :
دفن مسلمان، در قبرستان کفّار و دفن کافر، در قبرستان مسلمانان جايز نيست.
مسأله 616 :
دفن مسلمان در جايى که بى احترامى به او باشد، مانند جايى که خاکروبه و کثافت مى‌ريزند، جايز نيست.
مسأله 617 :
ميّت را نبايد در جاى غصبى دفن کنند و دفن کردن در جايى که براى غير دفن کردن وقف شده و در مسجد اگر ضرر به مسلمانان باشد يا مزاحم نمازشان باشد جايز نيست، بلکه اقوى آن است که اصلاً در مسجد دفن نکنند و در زمينى که مثل مسجد براى غير دفن کردن وقف شده جايز نيست.
مسأله 618 :
دفن ميّت در قبر مرده ديگر اگر موجب نبش شود جايز نيست.
مسأله 619 :
چيزى که از ميّت جدا مى‌شود، اگرچه مو و ناخن و دندانش باشد، بايد با او دفن شود و اگر موجب نبش شود، احتياط آن است که جدا دفن شود. و دفن ناخن و دندانى که در حال زندگى از انسان جدا مى‌شود مستحب است.
مسأله 620 :
اگر کسى در چاه بميرد و بيرون آوردنش ممکن نباشد بايد در چاه را ببندند و همان چاه را قبر او قرار دهند و در صورتى که چاه مال غير باشد بايد به نحوى او را راضى کنند.
مسأله 621 :
اگر بچّه در رحم مادر بميرد و ماندنش در رحم براى مادر خطر داشته باشد، بايد به آسانترين راه او را بيرون آورند و چنانچه ناچار شوند که او را قطعه قطعه کنند اشکال ندارد، ولى بايد بوسيله شوهرش اگر اهل فن است يا زنى که اهل فن باشد او را بيرون بياورند و اگر ممکن نيست، مرد محرمى که اهل فن باشد و اگر آن هم ممکن نشود، مرد نامحرمى که اهل فن باشد بچّه را بيرون بياورد و در صورتى که آن هم پيدا نشود کسى که اهل فن نباشد، مى‌تواند بچّه را بيرون آورد.
مسأله 622 :
هرگاه مادر بميرد و بچّه در شکمش زنده باشد اگرچه اميد زنده ماندن طفل را نداشته باشند بايد به وسيله کسانى که در مسأله پيش گفته شد از هر طرفى که بچّه سالم بيرون مى‌آيد بچّه را بيرون آورند و دوباره بدوزند؛ ولى اگر بين پهلوى چپ و راست در سالم بودن بچّه فرقى نباشد احتياط واجب آن است که از پهلوى چپ بيرون آورند.