احکام جنابت
مسأله 347 :
به دو چيز انسان جنب مى‌شود: اوّل: جماع. دوم: بيرون آمدن منى، چه در خواب باشد يا بيدارى، کم باشد يا زياد، با شهوت باشد يا بى شهوت، با اختيار باشد يا بى اختيار.
مسأله 348 :
اگر رطوبتى از انسان خارج شود نداند منى است يا بول يا غير اينها چنانچه با شهوت و جستن بيرون آمده و بعد از بيرون آمدن آن، بدن سست شده، آن رطوبت حکم منى دارد و اگر هيچ يک از اين سه نشانه يا بعضى از اينها را نداشته باشد، حکم منى ندارد ولى در زن و مريض لازم نيست آن آب با جستن بيرون آمده باشد، بلکه اگر با شهوت بيرون آمده باشد در حکم منى است و لازم نيست بدن او سست شود.
مسأله 349 :
اگر از مردى که مريض نيست، آبى بيرون آيد که يکى از سه نشانه‌اى را که در مسأله پيش گفته شد داشته باشد و نداند نشانه‌هاى ديگرى را داشته يا نه غسل بر او واجب نيست و اگر وضو داشته وضوى او بحال خود باقى است.
مسأله 350 :
مستحب است انسان بعد از بيرون آمدن منى بول کند و اگر بول نکند و بعد از غسل رطوبتى از او بيرون آيد، که نداند منى است يا رطوبت ديگر، حکم منى دارد.
مسأله 351 :
اگر انسان جماع کند و به اندازه ختنه گاه يا بيشتر داخل شود، در زن باشد يا در مرد، در قُبُل باشد يا در دُبُر، بالغ باشند يا نابالغ اگرچه منى بيرون نيايد هر دو جنب مى‌شوند.
مسأله 352 :
اگر شکّ کند که به مقدار ختنه گاه داخل شده يا نه، غسل بر او واجب نيست.
مسأله 353 :
اگر نعوذُ باللَّه حيوانى را وطى کند يعنى با او نزديکى نمايد و منى از او بيرون آيد غسل تنها، کافى است. و اگر منى بيرون نيايد، چنانچه پيش از وطى وضو داشته، باز هم غسل تنها کافى است و اگر وضو نداشته احتياط واجب آن است که غسل کند وضو هم بگيرد.
مسأله 354 :
اگر منى از جاى خود حرکت کند و بيرون نيايد، يا انسان شکّ کند که منى از او بيرون آمده يا نه، غسل بر او واجب نيست.
مسأله 355 :
کسى که نمى‌تواند غسل کند ولى تيمّم برايش ممکن است، بعد از داخل شدن وقت نماز اگر براى لذّت بردن يا امر عقلايى ديگر با عيال خود نزديکى کند، اشکال ندارد.
مسأله 356 :
اگر در لباس خود منى ببيند و بداند که از خود اوست و براى آن غسل نکرده، بايد غسل کند و نمازهايى را که يقين دارد، بعد از بيرون آمدن منى خوانده قضا کند، ولى نمازهايى را که احتمال مى‌دهد بعد از بيرون آمدن آن منى خوانده، لازم نيست قضا کند.